Modern Literary Exile. The Ones Who Leave: Nabokov, Brodsky, Aciman

Abstract

MODERN LITERARY EXILE THE ONES WHO LEAVE: NABOKOV, BRODSKY, ACIMAN

Before the culture of constant travel and movement characterising the 21^st century, there was the exile of the 20^th century, a century defined, according to Joseph Brodsky, by “displacement and misplacement.” The Russian author is one of the primary writers whose works are analysed in this paper, with the other two being Vladimir Nabokov and André Aciman. The lives and works of those three authors are connected by the common thread of exile, along with the symptoms of the condition: the unbreakable connection between individual and the native city, the regaining of the past through the process of remembering, the “attacks” of involuntary memory, the suspended life between past and present, and using art as the supplement of a fragmented life but also as its compensation. Brodsky and Nabokov, who never returned to their homelands, lean toward a less direct but, for that very reason, more powerful expression of their sense of displacement and love of their common city of origin, St. Petersburg. Aciman, the youngest and the only living one of the trio, holds a more contemporary attitude to exile. While openly expressive of his nostalgia in a way that the other two resist, the emotion in Aciman acquires a more theoretical nature. Because he eventually revisits Alexandria, his native city, Aciman gains a clarity that the other authors lack, one informed by the completion of the exilic cycle. The numerous commonalities and fewer differences of the three authors shed significant light on the condition that has become commonplace in the contemporary world.

 

WSPÓŁCZESNE LITERACKIE WYGNANIE. CI, KTÓRZY WYJECHALI: NABOKOW, BRODSKI, ACIMAN

Przed kulturą ciągłej podróży i ruchu charakteryzującą XXI wiek było wygnanie XX wieku definiowanego przez Josepha Brodskiego jako wiek „wysiedlenia i zawieruszenia”. Ten rosyjski autor jest jednym z trzech, których dzieła zostały poddane analizie w tym artykule — pozostali to Władimir Nabokow i André Aciman. Życia i dzieła tychże autorów łączy nić wygnania i jego symptomy: nierozerwalna więź pomiędzy jednostką a miastem rodzinnym, odzyskiwanie przeszłości poprzez pamiętanie, „napady” wspomnień, stan zawieszenia pomiędzy przeszłością i teraźniejszością i używanie sztuki nie tylko jako formy zastąpienia, ale również jako kompensacji utraconego życia. Brodski i Nabokow, którzy nigdy nie wrócili do ojczyzny, opisują swoje poczucie wysiedlenia i miłość do swojego rodzinnego miasta, Petersburga, w sposób mniej dosadny, ale o wiele bardziej emocjonalny. Z kolei Aciman, najmłodszy z całej trójki, prezentuje o wiele bardziej współczesne podejście do wygnania. Chociaż mówi o swojej nostalgii w sposób bardziej otwarty niż Brodski i Nabokow, emocje przez niego wyrażane wydają się mieć naturę teoretyczną. Jako że Aciman wraca wreszcie do swojego miasta rodzinnego, Aleksandrii, daje mu to lepszy wgląd w zrozumienie wygnania i emocji, które ono wywołuje. Podobieństwo doświadczeń trzech autorów rzuca światło na doświadczenie, które stało się codziennością współczesnego świata.