Wytyczne dla autorów

• Ogólne::
  1. Teksty wraz z przypisami powinny być napisane w edytorze WORD w formatach: doc, docx, rtf. Do tekstu należy dołączyć streszczenie w języku polskim (do 3 tys. znaków ze spacjami).
  2. Układ pierwszej strony artykułu: z lewej strony u góry tytuł, poniżej imię i nazwisko autora, a także, w nawiasie, nazwa instytucji i miasto. Wszystkie elementy pismem tekstowym, nie wersalikami.

• Tytuły w tekście:
  1. rękopisy: oryginalne tytuły i incipity dokumentów, referatów, tytuły nadane przez autora tekstu itp. piszemy w cudzysłowie;
  2. druki: tytuły dzieł i dokumentów piszemy kursywą, tytuły rozdziałów i fragmentów dzieł (dokumentów) — w cudzysłowie, tytuły domyślne — dużą literą bez wyróżnień, tytuły czasopism — w cudzysłowie.

• Cytaty w tekście:
  1. źródła cytowane w tekście podaje się w tłumaczeniu (wyjątkowo w oryginale, gdy ma to znaczenie dla tekstu); w przypisach zaś zawsze w języku oryginału; zachęcamy do podawania w przypisach oryginalnego brzemienia cytatów, które zostały podane w tekście głównym w tłumaczeniu; w wyjątkowych wypadkach tekst oryginalny może być podany bezpośrednio po tłumaczeniu;
  2. w wypadku słowiańskich alfabetów cyrylickich (białoruskiego, bułgarskiego, macedońskiego, rosyjskiego, serbsko-chorwackiego i ukraińskiego) w tekście podaje się cytat w tłumaczeniu (wyjątkowo w oryginale), w przypisach zaś w transliteracji bądź alfabecie cyrylickim; jako podstawę do transliteracji należy stosować zasady przyjęte przez „Kwartalnik Historyczny”;
  3. cytowanych fragmentów źródłowych nie poprzedzamy i nie kończymy wielokropkiem;
  4. opuszczenia w cytowanym tekście sygnalizujemy trzema kropkami w nawiasach prostokątnych: […].

• Pisownia imion, nazwisk i innych wyrażeń określających osoby:
  1. stosujemy oryginalną pisownię imion i nazwisk w ojczystym języku osób wzmiankowanych, ewentualnie stosujemy transkrypcję z formą transliterowaną, w mianowniku, w nawiasie np. Szewczenko [Ševcenko]. Nie dotyczy to osób uznanych za powszechnie znane (np. Owidiusz, Szekspir, Wolter, itd.), panujących i świętych. W wypadku spolonizowanych cudzoziemców można stosować formę polską;
  2. imiona osób po raz pierwszy wzmiankowanych w tekście lub narracyjnym fragmencie przypisu powinny być przytoczone w pełnym brzmieniu. W innych przypadkach podaje się inicjały imion i nazwisko lub — zwłaszcza w odniesieniu do postaci znanych albo często wymienianych w tekście — tylko nazwisko, np. Kościuszko, Mickiewicz, Miłosz. W opisach bibliograficznych i archiwalnych zawsze należy uwzględniać jedynie inicjały imion i nazwisko;
  3. osoby wymieniane w recenzjach powinny występować bez stopni oraz tytułów naukowych i zawodowych. Zasada ta nie obowiązuje w nekrologach w odniesieniu do zmarłych;
  4. w recenzjach słowo „Autor” piszemy wielką literą, o ile odnosi się do autora recenzowanej pracy;

• Skróty, daty i inne określenia czasu, liczebniki:
  1. w tekstach stosujemy ogólnie przyjęte skróty: itd., m.in., etc. i inne (zob. niżej zamieszczony wykaz skrótów), a także z reguły: r. (rok) i w. (wiek);
  2. daty:
     - miesiąc słownie, np. 5 marca 1939 r.;
     - okresy od do: np. 1–10 maja 1939 r., 1 maja–10 czerwca 1900 r.;
     - w datach wtrąconych w nawiasie miesiąc podaje się liczbą rzymską i nie stosuje się skrótu r. na końcu, np. (1 V 1946);
     - w razie braku daty dziennej miesiąc zawsze słownie, np. w marcu 1945 r.;
  3. pisownia określeń „wiek”, „rok”:
     - przed: rozwinięte, np. w wieku XX, w roku 1948;
     - po: skrócone, np. w XX w., w 1948 r.
  4. zapis: lata osiemdziesiąte z użyciem cyfr: lata 80.;
  5. liczebniki:
     - zapis cyfrowy z oddzielaniem spacją rzędów wielkości, np. 1234, 11 456, 234 567;
     - zapis cyfrowy z zastosowaniem skrótów: tys., mln, mld, np. 2 tys., 5 mln, 10 mld.

• Opisy bibliograficzne:
  1. książki autorskie: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł tekstu (kursywą), miejsce i rok wydania, strony.
     Przykład:
     J. Sakowski, Asy i damy. Portrety z pamięci, Paryż 1962, s. 25–27.
  2. prace zbiorowe: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł kursywą, [w:] (nawias prostokątny), tytuł opracowania zbiorowego pisany kursywą, inicjał imienia i nazwisko redaktora, miejsce, rok wydania, strony.
     Przykład:
     D. Fox, Jarmark piosenek. Kariera piosenki w kabaretach i rewiach dwudziestolecia międzywojennego, [w:] W teatrze piosenki, red. I. Kiec, M. Traczyk, Poznań 2005, s. 34–45.
  3. czasopisma: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł tekstu (kursywą), tytuł czasopisma bez cudzysłowu (następnie bez przecinka) rok wydania (następnie bez przecinka) numer lub zeszyt cyframi arabskimi, strony.
     Przykład:
     Cz. Miłosz, Nie, Kultura 1951 nr 5(43), s. 3–4.
  4. biogramy w „Polskim Słowniku Biograficznym” traktujemy jak artykuły w wydawnictwie seryjnym.
     Przykład:
     M. Zgórniak, Haller Cezary, PSB, t. 9, Wrocław 1960–1961, s. 250.
  5. stosujemy polskie określenia skrótowe: wyd., oprac., red., tamże, tenże;
  6. Opisy bibliograficzne wtrącone do tekstu lub wywodu w przypisie zamykamy w nawiasie okrągłym.

MATERIAŁ IKONOGRAFICZNY

• Prosimy, aby materiały ikonograficzne przesyłane były w formie cyfrowej w formacie JPG lub TIF w rozdzielczości nie mniejszej niż 300 dpi. przy wymaganych wymiarach reprodukcji;
• Każda ilustracja powinna być dostarczona w postaci odrębnego pliku z podaniem jego nazwy (wszystkie pliki zebrane w jednym folderze) i wydruku w tekście lub na osobnej stronie;
• Tekst opisu fotografii prosimy zamieścić w osobnym pliku w edytorze WORD (lub RTF) i bez formatowania (neutralny margines), z odesłaniem do numerów fotografii;
• Nie należy zamieszczać ilustracji, schematów, rysunków ani opisów „wyciętych” z Internetu, zwłaszcza z wikipedii;
• Autor zobowiązany jest uzyskać prawa autorskie do materiału ikonograficznego, który zamierza umieścić w tekście artykułu, lub zgodę na jednorazowe wykorzystanie w druku w formie papierowej i elektronicznej. Redakcja oczekuje deklaracji autora o posiadaniu zgody na wykorzystanie ikonografii. Wyjątek stanowi materiał ikonograficzny znajdujący się w zbiorach Archiwum Emigracji i Muzeum Uniwersyteckiego w Toruniu, do którego prawa własności posiada Uniwersytet Mikołaja Kopernika.