Tradycyjne media vs nowe możliwości. Czy rzeczywiście redefinicja zawodu dziennikarza?

Abstrakt

W prezentowanej pracy autor ukazuje i analizuje zmiany, jakie pod wpływem zjawiska konwergencji mediów dokonują się obecnie w telewizyjnych redakcjach informacyjnych. Wśród poruszonych zagadnień czytelnik znajdzie m.in. opis przebiegu oraz wybranych sposobów i form procesu „otwarcia się” telewizji na widzów. Autor wskazuje nie tylko na rozwój rzeczywistych narzędzi komunikacji na linii odbiorca–redakcja. Sporo uwagi poświęca też mechanizmom, które mają za zadanie wyeksponować (przerysować) otwartość na odbiorcę. Wydaje się bowiem, że telewizja postrzegana dotychczas jako medium jednokierunkowe (co wynika w dużej mierze z takiej jej istoty), chcąc przyciągnąć uwagę „nowego odbiorcy”, jest skazana w wielu sytuacjach na „zaklinanie rzeczywistości”. Znajduje to odzwierciedlenie m.in. w strukturze serwisów informacyjnych, treści i formie tworzonych przekazów oraz szybkości ich publikowania. Co ważne, omówione zmiany nie pozostają bez wpływu na pracę osób zaangażowanych w tworzenie przekazu, w szczególności dziennikarzy. Wydaje się, że profesja ta obecnie, ontologicznie i funkcjonalnie, zmienia się. Czy jest to jednak modyfikacja na tyle istotna, iż można mówić o redefinicji zawodu dziennikarza? Autor odpowiada na to pytanie i opisuje wskazane wyżej przekształcenia w oparciu o obserwację i analizę jednego z polskich, regionalnych serwisów informacyjnych. Wydaje się jednak, że podobne trendy z powodzeniem można dostrzec w wielu innych redakcjach i dziennikach telewizyjnych.