Niewspółmierność medialna i jej konsekwencje
DOI:
https://doi.org/10.12775/NM.2012.006Słowa kluczowe
dziennikarstwo, etyka cnót, etyka normAbstrakt
Technika sprawia, że współczesne dziennikarstwo przestało być zawodem elitarnym. Nowe media nie tylko pozwalają każdemu czuć się dziennikarzem, ale rzeczywiście nim być. Takiego dziennikarstwa, z jakim mieliśmy do czynienia jeszcze kilkanaście lat temu, po prostu już nie ma. W artykule autor stara się pokazać, że współczesne dziennikarstwo jest konglomeratem różnych i niewspółmiernych zawodów. W porównaniu z epoką mediów tradycyjnych w dzisiejszej rzeczywistości medialnej istotnie wzrasta rola wiarygodności nadawcy przekazu. Z perspektywy odbiorcy pierwszoplanowego znaczenia nabiera to, „kto mówi”, a nie „co mówi”. I – paradoksalnie – wydaje się, że jest to słuszna strategia epistemologiczna. Drugą istotną konsekwencją niewspółmierności medialnej jest stopniowe kierowanie się etyki dziennikarskiej ku etyce cnót. Nie oznacza to wyrugowania etyki norm z dziennikarstwa; są one niezbędne dla tych, dla których etyka cnót jest zbyt trudna.
Bibliografia
Airaksinen Timo. 1998. Professional Ethics. [W:] R. Chadwick (red.). Encyclopedia of Applied Ethics, vol. 3. Academic Press.
Beniger James R. 1994. Communication – Embrace Subject, not the Field. [W:] M. R. Levy, M. Gurevitch (red.). Defi ning Media Studies. Refl ection on the Future of the Field. Oxford–New York: Oxford University Press.
Bourdieu Pierre. 2009. O telewizji. Panowanie dziennikarstwa. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Chmielewski Adam. 1995. Filozofi a Poppera. Analiza krytyczna. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego.
Connell Ian. 2000. Personalities in the Popular Media. [W:] P. Dahlgren, C. Sparks (red.). Journalism and Popular Culture. London: Thousand Oaks, New Delhi, s. 64–83.
Cotter Colleen. 2004. Discourse and Media. [W:] D. Schiff rin, D. Tannen, H. E. Hamilton (red.). The Handbook of Discourse Analysis. Malden–Oxford–Carlton: Blackwell Publishing Ltd., s. 416–436.
Dahlgren Peter. 2000. Introduction. [W:] P. Dahlgren, C. Sparks (red.). Journalism and Popular Culture. London: Thousand Oaks, New Delhi.
Devlin Keith. 1999. Infosens. Turning Information into Knowledge. New York: W. H. Freeman and Company.
Filek Jacek. 2003. Filozofi a odpowiedzialności XX wieku. Kraków: Znak.
Fugiel-Kuźmińska Małgorzata. 2010. Mężczyzna, który nienawidził nienawidzić. „Książki w Tygodniku” (dodatek do „Tygodnika Powszechnego”) nr 45, s. 4.
Godzic Wiesław. 2001. Rozumieć telewizję. Kraków: Rabit.
Hall Robert A. Jr. 1968. An Essay On Language. Philadelphia–New York: Chilton Books/Educational Division Publishers.
Jackendoff Ray. 1992. Languages of the Mind: Essays on Mental Representation. Cambridge: MIT.
Kaniowski Andrzej. 1999. Supererogacja. Zagubiony wymiar etyki. Warszawa: Ofi - cyna Naukowa.
Kapuściński Ryszard. 2007. Lapidarium VI. Warszawa: Czytelnik.
Kuhn Thomas S. 2001. Struktura rewolucji naukowych. Warszawa: Aletheia.
Levinson Paul. 2010. Nowe nowe media. Kraków: Wydawnictwo WAM.
Lorenz Konrad. 1977. Odwrotna strona zwierciadła. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy.
MacIntyre Alasdair. 1977. Epistemological Crises, Dramatic Narrative and the Philosophy of Science. „The Monist” 60, s. 453–472.
Marquard Odo. 1994. Rozstanie z fi lozofi ą pierwszych zasad. Warszawa: Oficyna Naukowa.
Martin Robert M. 2011. W tytule tej książki są dwa błędy. Warszawa: Aletheia.
Mersch Dieter. 2010. Teorie mediów. Warszawa: Wydawnictwo Sic!
Michalski Krzysztof. 2011. Zrozumieć przemijanie. Warszawa: Kronos.
Miller Katherine 2002. Communication Theories. Perspectives, Processes and Contexts. Boston: McGraw Hill.
Morton Adam. 2002. Przewodnik po teorii poznania. Warszawa: Spacja.
Motycka Alina. 2005. Rozum i intuicja w nauce. Warszawa: Eneteia.
Noica Constantin. 1997. Sześć chorób ducha cywilizacji. Kraków: Oficyna Literacka.
Pelc Jerzy. 1995. Semiotyka – nauka o poznaniu i komunikacji. [W:] Między logiką a etyką. Studia z logiki, ontologii, epistemologii, metodologii, semiotyki i etyki. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.
Pleszczyński Jan. 2007. Etyka dziennikarska. Warszawa: Difin.
Pleszczyński Jan. 2009. Wartości epistemiczne mediów tradycyjnych i nowych. [W:] M. Filiciak, G. Ptaszek (red.). Komunikowanie (się) w mediach elektronicznych. Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne.
Pleszczyński Jan. 2010. Dwa atomy komunikacji. [W:] G. Habrajska (red.). Rozmowy o komunikacji. Metodologia i praktyka komunikacji społecznej. Łask: Leksem.
Popper Karl R. 1987. Die erkenntnistheoretische Position der Evolutionären Erkenntnistheorie. [W:] R. Riedl, F. M. Wuketits (red.). Die Evolutionäre Erkenntnistheorie. Berlin–Hamburg: Parey.
Poulet Bernard. 2011. Śmierć gazet i przyszłość informacji. Wołowiec: Czarne.
Rajewski Maciej. 2008. Media studies a antropologia środków przekazu – próba charakterystyki. [W:] K. Stępnik, M. Rajewski (red.). Media studies. Refleksja nad stanem obecnym. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.
Reeves Byron, Nass Clifford. 2000. Media i ludzie. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy.
Rorty Richard. 2010. Spełnianie obietnicy naszego kraju. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.
Skarga Barbara. 2009. Tercet metafizyczny. Kraków: Znak.
Sorlin Pierre. 2001. Mass media. Wrocław: Astrum.
Szahaj Andrzej. 2004. Zniewalająca moc kultury. Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.
Szwabe Joanna. 2008. Odbiór komunikatu jako zadanie poznawcze. Poznań: Wydawnictwo Uniwersytetu Adama Mickiewicza.
Taylor Charles. 2010. Nowoczesne imaginaria społeczne. Kraków: Znak.
Tischner Józef. 2003. O człowieku. Wybór pism filozoficznych. Ossolineum.
Urban Wilbur M. 1939. The Philosophy of Language and the Principles Symbolism. New York: Mcmillan.
Watson James D., Berry Andrew. 2005. DNA. Tajemnica życia. Warszawa: Cis, W.A.B.
Wawrzyniak Jan. 2010. Opis faktów a ocena. „Diametros” 25, s. 75–91.
Weber Max. 1998. Polityka jako zawód i powołanie. Kraków: Znak.
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 821
Liczba cytowań: 0