KONSTYTUCYJNE GWARANCJE OCHRONY I BEZPIECZEŃSTWA PAŃSTWA NA PRZYKŁADZIE KRYZYSU NA GRANICY POLSKO-BIAŁORUSKIEJ

Abstrakt

Każda  forma państwowości od chwili powstania, zmuszona była mierzyć się z powszechnie istniejącymi zagrożeniami i kryzysami, które nastawały na jej niezależność, niepodzielność terytorium oraz powszechne bezpieczeństwo.   W konsekwencji przyczyniło się to do tego, iż państwa zaczęły tworzyć mechanizmy, których celem było umożliwienie wyjścia z krytycznego położenia, przywrócenie prawidłowego funkcjonowania oraz zagwarantowanie jednostce poczucia bezpieczeństwa i stabilności. Konstytucja RP z 1997r. odwołując się do konieczności zapewnienia niepodzielności terytorium oraz bezpieczeństwa i nienaruszalności jego granic nadaje temu obowiązkowi znaczenie nadrzędne. Kryzys, spowodowany sprowokowaniem przez reżim białoruski sztucznego napływu cudzoziemców, który obecnie trwa na granicy polsko-białoruskiej, stanowi istotne zagrożenie nie tylko dla krajów nadbałtyckich, ale także dla Unii Europejskiej. Metody i środki stosowane w celu jego finalizacji mają przede wszystkim zapewnić bezpieczeństwo granicy, co biorąc pod uwagę hybrydowy charakter działań prowadzonych przez Białoruś – jest zadaniem niezwykle skomplikowanym. Wdrażane działania  polskich służb stanowiące reakcję na zaistniały kryzys, znacznie ograniczają bezwzględną potrzebę poszanowania praw człowieka, przepisów prawa międzynarodowego oraz reguł demokracji, którymi reżim białoruski nie czuje się związany i zobligowany do zażegnania kryzysu. Polska wprowadziła różnorodne środki prawne i legislacyjne mające na celu skuteczne zarządzanie sytuacją kryzysową na granicy, w tym wprowadzenie stanu wyjątkowego na niektórych obszarach przygranicznych. Warto podkreślić, że sytuacja nadal jest złożona, a rozwiązanie kryzysu migracyjnego wymaga współpracy międzynarodowej oraz wielostronnego podejścia.