DZIEDZICTWO HISTORII MYŚLI POLITYCZNO-PRAWNEJ W TWÓRCZOŚCI MACHIAVELLEGO. FILAR CZY FASADA NOWYCH IDEI POLITYCZNYCH

Abstrakt

Przedmiotem badawczym artykułu jest poszukiwanie odpowiedzi na następujące pytania: w jakim stopniu pomysły Machiavellego na rozwiązania ustrojowe i przyszłość Florencji i Italii były zdeterminowane dziedzictwem myśli politycznej i prawnej? Czy to dziedzictwo było dla niego formą legitymizacji proponowanych rozwiązań politycznych i bezdyskusyjnym autorytetem? W takim przypadku zasadne jest też pytanie, czy było ono dla niego ograniczeniem niwelującym jego oryginalnych pomysłów? A może, skoro znany jest z idei cel uświęca środki, odnosił się do tego dziedzictwa całkowicie instrumentalnie? Inaczej można to ująć, czy to dziedzictwo traktował jako filar czy tylko fasadę swej twórczości? Analiza traktatów Machiavellego wiedzie do konkluzji, że to dziedzictwo było dla niego tylko piękną fasadą, bo choć odwoływanie się do niego stanowi ważną część jego narracji o świecie polityki, co więcej udowodnił on, że korzystając z niego wcale nie trzeba być wtórnym i nudnym, to jednak jego nowatorskie i śmiałe idee, odcinające się od dotychczasowego dyskursu o polityce są pierwszoplanowe. To właśnie dzięki nim do dziś dnia jego traktaty są lekturą obowiązkową dla wszystkich pragnących merytorycznie debatować o państwie i prawie oraz mechanizmach funkcjonowania polityki.