Ewolucja włoskiego systemu partyjnego po 1993 roku
DOI:
https://doi.org/10.12775/2810Słowa kluczowe
włoski system partyjny, prawo wyborcze we Włoszech, włoska scena polityczna, partie polityczneAbstrakt
Zastanawiając się nad problemem przeobrażeń systemu politycznego Włoch, wydaje się, że jeszcze zbyt wiele kwestii pozostaje takimi samymi jak przed 1993 rokiem, a zaszłe zmiany są niewystarczające. Fulco Lanchester uważa wręcz, że przyjęcie nowej ordynacji wyborczej do parlamentu w grudniu 2005 roku ponownie otwiera proces włoskiej transformacji ustrojowej, którą już część komentatorów uważała za zamkniętą.Bibliografia
Bartolini S., Chiaramonte A., D’Alimonte R. (2002), Maggioritario fi nalmente? Il bilancio di tre prove, in Maggioritario fi nalmente? La transizione elettorale 1994 – 2001, R. D’Alimonte, S. Bartolini (a cura di), Bologna, s. 375.
Bartolini S., Chiaramonte A., D’Alimonte R. (2004), The Italian Party System between Parties and Coalitions, „West European Politics” 1, s. 1 – 19.
Barzini L. (2001), Europejczycy, Warszawa, s. 210 – 211.
Corbetta P., Parisi A., Schadee H.M.A. (1988) Elezioni in Italia. Struttura e tipologie delle consultazioni politiche, Bologna, s. 50, 452 – 458.
Cotta M., Verzichelli L. (2008), Il sistema politico italiano, Bologna, s. 66.
Cozzoli V. (2005), L’evoluzione del ruolo dei gruppi parlamentari nel regolamento della Camera dei deputati, „Toruńskie studia polsko-włoskie/ Studi polacco-italiani di Toruń” 4, s. 130.
D’Alimonte R., Bartolini S. (1995), Il sistema partitico italiano: una transizione diff icile, in Maggioritario ma non troppo, S. Bartolini i R. D’Alimonte (a curia di), Bologna, s. 442.
D’Andrea A. (1999) (a curia di) Il sistema parlamentare italiano nella transizione 1987 – 1999, Milano.
Della Porta D. (2001), I partiti politici, Bologna, s. 133.
Fabbrini S. (2004), Rafforzamento e stabilita del governo, in Come chiudere la transizione. Cambiamento, apprendimento e adattamento nel sistema politico italiano, S. Ceccanti, S. Vassallo (a cura di), Bologna, s. 213.
Fisichella D. (1972), L’alternativa rischiosa. Considerazioni sul „diff icile governo”, „Rivista Italiano di scienza politica” 3, s. 591 – 613.
Ignazi P. (2002), Il potere dei partiti. La politica in Italia dagli anni Sessanta a oggi, Roma–Bari, s. 231.
Kołakowski L. (2000), Główne nurty marksizmu, cz. 3, Poznań, s. 611.
M. Caciagli, A. Spreafico (1990) (a curia di), Vent’anni di elezioni, Padova 1990.
Machelski Z. (1990), System partyjny Włoch, w: Systemy partyjne Europy Zachodniej, S. Gebethnera (pod red.), Warszawa, s. 24.
Morlino L., Tarchi M. (2006) (a curia di), Partiti e caso italiano, Bologna.
Pasquino G. (1974), Pesi internazionali e contrappesi nazionali, in Il caso italiano, F.L. Cavazza, S.R. Graubard (a cura di), Milano, s. 163 – 182.
Pasquino G. (2000), La transizione a parole, Bologna, s. 21 – 25.
Pellicani L. (1974), Verso il superamento del pluralismo polarizzato?, „Rivista italiana di scienza politica” 3, s. 658 – 663.
Pombeni P. (1994), Partiti e sistemi politici nella storia contemporanea (1830 – 1968), Bologna, s. 419 – 420.
Rose R., Urwin D.W. (1970), Persistence and Change in Western Systems since 1945, „Political Studies” 3, s. 292 – 294.
Sartori G. (1974), Rivisitando il „pluralismo polarizzato”, in Il caso italiano, F.L. Cavazza, S.R. Graubard (a cura di), Milano, s. 196 – 223.
Scoppola P. (1997), La repubblica dei partiti. Evoluzione e crisi di un sistema politico 1945 – 1996, Bologna, s. 514 – 515.
Taagepera R. (2002), Implications of the Eff ective Number of Parties for Cabinet Formation, „Party Politics” 2, s. 227 – 236.
Vassallo S., Ceccanti S. (2004) (a curia di), Il sistema politico italiano tra cambiamento, apprendimento e adattamento, in Come chiudere la transizione. Cambiamento, apprendimento e adattamento Nel sistema politico italiano, Bologna, s. 67 – 68.
Wojtaszczyk K.A. (1992), Współczesne systemy partyjne, Warszawa, s. 85 – 94.
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 1331
Liczba cytowań: 0
