Umiar w dążeniu do szczęścia w poglądach filozofów ze Szkoły Lwowsko-Warszawskiej

Abstrakt

 Umiar w czasach nadmiernej konsumpcji jest postrzegany jako cnota kontrowersyjna. Artykuł stanowi próbę możliwości rewitalizacji cnoty umiaru poprzez odwołanie się do poglądów etycznych filozofów ze Szkoły Lwowsko-Warszawskiej, zwłaszcza Władysława Tatarkiewicza, Tadeusza Kotarbińskiego, Tadeusza Czeżowskiego i Władysława Witwickiego. Ich rozważania w analityczny sposób, hołdując zasadzie jasności myśli i słowa, przedstawiają potrzebę umiaru w dążeniu do szczęścia, pojmowanego jako dodatni bilans z całości naszego życia. Ta refleksja przypomina nam także zasadę Arystoteles aurea mediocritas – złotego środka, która nie tracąc na swej aktualności może nas dyscyplinować i ostrzegać przed wszelkim nadmiarem w życiu codziennym. Modus vivendi zaproponowany przez Twardowskiego i jego uczniów, którzy skłaniali do aktywnego działania, ufundowany był na umiarze, rozpoczynającym się od wypracowania w sobie swoistego nastawienia wobec świata. Ta postawa eksponowała przede wszystkim nie uleganie nastrojom pesymizmu ale też nadmiernego optymizmu, ponieważ oba sposoby reagowania zbyt skrajnie oceniają rzeczywistość. Pomocne w tym w procesie okazują się praca nad sobą i samodoskonalenie moralne.

Słowa klucze:

Umiar  , aurea mediocritas, szczęście , rewitalizacja wartości, Szkoła Lwowsko-Warszawska