Konserwatywna krytyka humanitaryzmu. Część pierwsza. Nietzsche i przekleństwo miłosierdzia

Abstrakt

Niniejszy artykuł stanowi pierwszą część cyklu tekstów poświęconych analizie krytyki humanitaryzmu w tradycji niemieckiego konserwatyzmu. Jego głównym celem jest rekonstrukcja koncepcji Nietzschego, który usiłował zdemaskować chrześcijańskie przykazanie „miłości bliźniego” jako skuteczne narzędzie kontroli społecznej. Zarówno ewangeliczne miłosierdzie, jak i będąca jego kontynuacją świecka idea „umiłowania ludzkości” wyrastają, jego zdaniem, z resentymentu, są rodzajem subtelnej zemsty jednostek „słabszych” na jednostkach twórczych, realizujących bez zahamowań „wolę mocy” Nietzsche pokazuje przekonująco, że współczucie, miłość i pokrewne im afekty nieuchronnie ulegają wypaczeniu, gdy tylko zostają zaprzęgnięte w służbę polityki. Deformacji ulega również w tym przypadku przepojona emocjami sfera polityki.