Doskonałość w ujęciu Władysława Tatarkiewicza a granice i ograniczenia w integracji człowieka z technologią w kontekście narzędzi wykorzystujących technologie sztucznej inteligencji

Abstrakt

Artykuł poświęcony jest problematyce dotyczącej granic, ograniczeń oraz umiaru w integracji człowieka z narzędziami (artefaktami) wykorzystującymi m.in. technologie sztucznej inteligencji (AI), które uznaje się za jeden z rodzajów wzmocnień poznawczych. Kontekstem rozważań zostanie uczyniony spór pomiędzy transhumanizmem a biokonserwatyzmem na temat akceptowalności i dopuszczalności tego rodzaju zabiegów. W rozważaniach zostaną uwzględnione również stanowiska umiarkowane. Przy odpowiedzi na sformułowane pytanie badawcze, co może być uznane za kryterium umiaru w zakresie stosowania tego rodzaju wzmocnień, wykorzystane zostaną analizy pojęciowe dotyczące kategorii doskonałości, jakie przeprowadził Władysław Tatarkiewicz. W rezultacie okazuje się, że za ww. kryterium można uznać analizowaną przez tego przedstawiciela Filozoficznej Szkoły Lwowsko-Warszawskiej kategorię doskonałości, która dzięki swojej różnorodności znaczeniowej stanowić będzie płaszczyznę konceptualną umożliwiającą syntetyczne ujęcie różnorodnych i przeciwstawnych względem siebie stanowisk, związanych z akceptowalnością i dopuszczalnością określonych wzmocnień poznawczych. To zaś wydaje się pozytywnie wpływać na stopień zrozumienia tegoż sporu.

Słowa kluczowe: doskonałość, umiar, Szkoła Lwowsko-Warszawska, sztuczna inteligencja, wzmocnienia poznawcze