Wytyczne dla autorów

I. Uwagi ogólne.

1. Redakcja przyjmuje teksty w wersji elektronicznej w następujących formatach: doc, docx, rtf.

2. Teksty artykułów nie powinny w zasadzie przekraczać objętości 30 stron znormalizowanych (55 tys. znaków, licząc ze spacjami i przypisami), a teksty recenzji – 10 stron (18 tys. znaków, licząc ze spacjami i przypisami). Redakcja zastrzega sobie możliwość skracania tekstów.

3. Teksty artykułów – struktura wewnętrzna:

a) imię i nazwisko autora;

b) afiliacja – w formie wymaganej przez instytucję zatrudniającą, jeśli autor nie pracuje w jednostce naukowej, podajemy miejscowość;

c) tytuł artykułu;

d) zarys treści w języku polskim i angielskim (objętość 400–700 znaków) – krótkie omówienie treści artykułu;

e) słowa kluczowe w języku polskim i angielskim – 5–7 słów lub wyrażeń;

f) treść artykułu;

g) bibliografia – wykaz przywoływanych w przypisach publikacji;

h) tytuł w języku angielskim;

i) streszczenie w języku polskim i angielskim (objętość 1000–1800 znaków) – krótka prezentacja treści artykułu, zawierająca rezultaty analizy, wnioski oraz omówienie metodologii;

j) krótka nota o autorze w języku polskim (angielski opcjonalnie) – 300–500 znaków (wskazać trzeba miejsce pracy i adres e-mailowy, ewentualnie zainteresowania badawcze autora).

UWAGA: Zarys treści, słowa kluczowe i streszczenie mogą być przetłumaczone w wydawnictwie podczas przygotowywania tomu do publikacji, materiały przesłane przez autora muszą jednak zawierać wszystkie elementy w języku artykułu.

4. Recenzje: nad tekstem zamieszczamy nagłówek: imię (rozwinięte) i nazwisko autora recenzowanej pracy, pełny tytuł według strony tytułowej (gdy recenzja dotyczy pracy zbiorowej lub edycji źródłowej po tytule podajemy pełne imiona i nazwiska redaktorów lub wydawców; jeśli praca jest wielotomowa – liczbę tomów lub części cyframi arabskimi, np. t. 1–2), miejsce i rok wydania, nazwę wydawnictwa, liczbę stron, ewentualnie nazwę serii wydawniczej. W nagłówkach stosujemy skróty w języku recenzowanej pracy, np. ed., bearb., hrsg. itp.

Imię i nazwisko autora recenzji, afiliację lub miasto, w którym pracuje, umieszczamy pod tekstem recenzji.

5. Teksty nie powinny być formatowane, np. przez użycie odmiennych rodzajów czcionek, czcionki rozstrzelonej (zamiast rozstrzeleń należy stosować pogrubienia). Kursywa może być stosowana w opisach bibliograficznych oraz łacińskich wtrętach. Zaznaczenia wymagają jedynie kolejne akapity.

6. Teksty przeznaczone do bieżącego tomu (rocznika) należy nadesłać do 31 maja danego roku. Materiałów niezamówionych redakcja nie zwraca. Teksty przygotowane przez autorów w sposób rażąco niezgodny z instrukcją będą im odsyłane do ponownego opracowania.

II. Zapis tytułów dzieł i dokumentów oraz cytatów.

1. Tytuły dzieł i dokumentów:

a) w przypadku rękopisów oryginalne tytuły lub incipity dokumentów, referatów itp. podajemy w cudzysłowie, tytuły nadane przez autora tekstu – bez cudzysłowu, np. Laudum sejmiku, Memoriał itp.;

b) przywołując stare druki lub rękopisy, w przypisie należy podać miejsce przechowywania egzemplarza starodruku lub rękopisu, który wykorzystano oraz sygnaturę, np. BUW, nr sygn.; Wiedeń, Haus-, Hof- und Staatsarchiv, Polen I 13, fasc. 9, k. 19–20ver.

c) w przypadku druków tytuły dzieł i dokumentów zapisujemy kursywą, tytuły rozdziałów i fragmentów dzieł (dokumentów) w cudzysłowie, a tytuły domyślne lub utarte określenia tytułowe dużą literą bez wyróżnień, np. 95 Tez Marcina Lutra, Konfederacja warszawska, Konstytucja 3 maja.

2. Cytaty:

a) wszystkie cytaty powinny być zaznaczone cudzysłowem;

b) źródła cytowane w tekście podaje się w języku oryginału; w przypisach zaś, w miarę potrzeby, umieszczamy przekład;

c) cytaty źródłowe z rękopisów modernizujemy zgodnie z odpowiednią instrukcją wydawniczą;

d) cytaty ze starodruków podajemy w zapisie oryginalnym;

e) w wypadku słowiańskich alfabetów cyrylickich cytaty i opisy bibliograficzne podajemy w alfabecie oryginalnym;

f) cytowanych fragmentów źródłowych nie poprzedzamy i nie kończymy wielokropkiem;

g) opuszczenia w cytowanym tekście sygnalizujemy dwiema pauzami w nawiasach prostokątnych: [– –].

III. Pisownia imion, nazwisk i innych wyrażeń określających osoby.

1. Stosujemy oryginalną pisownię imion i nazwisk obcych lub pisownię przyjętą obecnie w polskiej tradycji naukowej, np. Szekspir, Waszyngton.

2. Imiona osób po raz pierwszy wzmiankowanych podajemy w pełnym brzmieniu, następnie inicjały imion i nazwisko lub – zwłaszcza w odniesieniu do postaci znanych albo często wymienianych w tekście – tylko nazwisko, np. Kościuszko, Mickiewicz.

3. Osoby wymieniane w recenzjach występują bez stopni oraz tytułów naukowych i zawodowych. Słowo „Autor” piszemy wielką literą, o ile odnosi się do autora recenzowanej pracy.

IV. Zapis skrótów, dat i innych określeń czasu oraz liczebników.

1. W tekstach stosujemy ogólnie przyjęte skróty słownikowe: itd., m.in., etc., sygn., ver. (verso), rec. (recto) i inne.

2. Zapis dat w tekście:

a) miesiąc słownie, np. 5 marca 1610 r.;

b) przy różnych stylach (kalendarzach): 10/20 maja 1589 r., ale 24 XII 1602/3 I 1603 r.;

c) okresy od do: np. 1–10 maja 1700 r., 1 maja–10 czerwca 1621 r. (stosujemy półpauzę bez spacji);

d) w datach wtrąconych w nawiasie miesiąc podaje się cyfrą rzymską i nie stosuje się skrótu r. na końcu (1 V 1576).

3. Zapis dat w przypisach:

a) miesiąc liczbą rzymską, np. 5 III 1600 r.;

b) w przypadku braku daty dziennej miesiąc zawsze słownie, np. w marcu 1525 r.

4. Pisownia określeń „wiek”, „rok”:

a) przed – rozwinięte, np. w wieku XVI, w roku 1569;

b) po – skrócone, np. w XVI w., w 1621 r.

5. W określeniach typu „w drugiej połowie”, „lata osiemdziesiąte” nie używamy cyfr.

V. Zapisy bibliograficzne.

1. Przypisy należy numerować w ciągu i umieszczać na dole strony. W przypadku zbiegnięcia się w tekście odsyłacza do przypisu z przecinkiem, średnikiem lub kropką kończącą zdanie odsyłacz umieszczamy przed tymi znakami (z wyjątkiem skrótów, np.: w. lub r.).

2. W przypisach stosuje się skróty łacińskie pisane antykwą: ibidem, idem, eadem, iidem, eaedem, op. cit., loc. cit.

3. Opis bibliograficzny od poprzedzającego go cytatu bądź wywodu oddziela się przecinkiem.

4. Miejsce wydania podaje się w języku oryginału. W przypadku występowania wielu miejsc wydania należy podać pierwsze trzy miejsca wydania lub tylko pierwsze z dopiskiem „et al.”.

5. Zapis bibliograficzny publikacji książkowych: inicjał imienia i nazwisko autora, Tytuł, ewentualnie wydanie, miejsce i rok wydania, s.; np.: E. H. Kantorowicz, Dwa ciała króla. Studium ze średniowiecznej teologii politycznej, tł. M. Michalski, A. Krawiec, red. nauk. J. Strzelczyk, Warszawa 2007, s. 49.

6. Zapis artykułu w pracy zbiorowej: inicjał imienia i nazwisko autora, Tytuł, w: Tytuł pracy zbiorowej, red. inicjał imienia i nazwisko redaktora/ów, ewentualnie tom (cyframi arabskimi), miejsce i rok wydania, s.; np.: K. Górski, Problematyka religijności w epoce potrydenckiej, w: idem, Studia i materiały z dziejów duchowości, Warszawa 1980, s. 241.

7. Zapis artykułu w czasopiśmie oraz w wydawnictwie ciągłym o charakterze wydawnictwa zbiorowego: inicjał imienia i nazwisko autora, Tytuł, „Tytuł Czasopisma” (lub skrót tytułu, bez cudzysłowu), tom (ew. rocznik) cyframi arabskimi, rok wydania, numer lub zeszyt cyframi arabskimi, s.; np.: A. Kalinowska, Misja Andrzeja Reya w Anglii w 1637 roku, „Odrodzenie i Reformacja w Polsce”, 51, 2007, s. 7–20; J. Staszewski, Elekcja 1697 roku, „Acta Universitatis Nicolai Copernici”, Nauki Humanistyczno-Społeczne, z. 259, Historia, 28, 1993, s. 73–92. Wszystkie elementy tytułów czasopism poza spójnikami zapisujemy wielkimi literami.

8. Serie wydawnicze zaznaczamy po miejscu i roku wydania w nawiasie okrągłym, np.: J. Tyszkiewicz, Średniowieczne granice wytyczone wzdłuż rzek w Europie Środkowej, w: Z dziejów średniowiecznej Europy Środkowo-Wschodniej, red. J. Tyszkiewicz, Warszawa 2007 (Fasciculi Historici Novi, t. 6), s. 145–152.

9. Biogramy w Polskim słowniku biograficznym traktujemy jak artykuły w wydawnictwie ciągłym.

10. Stosujemy określenia skrótowe w języku publikacji: wyd., oprac., tł., red. dla książek wydanych w języku polskim i analogicznie: ed., vol., hrsg, bearb., Bd. etc.

11. Po incipitach prac wielokrotnie cytowanych nie umieszczamy wielokropka.

12. Zapis starodruków powinien zawierać informacje o miejscu przechowywania (oraz nr sygn.) egzemplarza, z którego korzystano w artykule.

13. Tytuły archiwaliów i rękopisów modernizujemy tak jak cytaty. Opisy bibliograficzne i cytaty ze starodruków nie są modernizowane; dopuszcza się stosowanie skrótów szczególnie obszernych tytułów.

Zasady przygotowywania artykułów

Wykaz skrótów

AGAD — Archiwum Główne Akt Dawnych w Warszawie

AN — Archiwum Narodowe

AP — Archiwum Państwowe

BCz — Biblioteka Muzeum Narodowego im. Czartoryskich w Krakowie

BG — Biblioteka Polskiej Akademii Nauk w Gdańsku

BJ — Biblioteka Jagiellońska w Krakowie

BK — Biblioteka Polskiej Akademii Nauk w Kórniku

BN — Biblioteka Narodowa w Warszawie

BO — Biblioteka Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu

BPAU–PANKr — Biblioteka Naukowa Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk w Krakowie

BR — Biblioteka Publiczna im. Edwarda Raczyńskiego w Poznaniu

BUW - Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie

Ead. — Eadem

Id. — Idem

k. — karta

mps — maszynopis

n. — i następna nn. — i następne

OiRwP — "Odrodzenie i Reformacja w Polsce"

op. cit. — opus citatum

oprac. — opracował

por. — porównaj

przyp. — przypis

PSB — Polski Słownik Biograficzny

r. — rocznik, rok

rec. — recto

red. — redaktor, redakcja

rkps — rękopis

s. — strona

SGKP — Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich

sygn. — sygnatura

t. — tom

tł. — tłumaczył, tłumacz

Urzędnicy, Korona — Urzędnicy Dawnej Rzeczypospolitej XII–XVIII Wieku. Spisy, red. A. Gąsiorowski

Urzędnicy, Litwa — Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy, red. A. Rachuba

VC — Volumina Constitutionum, t. 1–, Warszawa 1996– (należy cytować odpowiednio, według wzoru: VC 1/1)

ver. — verso

VL — Volumina Legum, t. 1–10, Warszawa 1732–1793 (cytować np.: VL 7, s. 234)

wyd. — wydanie, wydał

z. — zeszyt

zob. — zobacz