Dyskursywność badań nad polską literaturą dla dzieci i młodzieży

Abstrakt

W artykule podjęto problem dyskursywności w badaniach nad polską literaturą dla dzieci i młodzieży. Autorka skoncentrowała się na charakterystyce różnych ujęć piśmiennictwa dla dzieci i młodzieży, które ze względu na specyficzną konstrukcję prezentowanego w nim świata oraz sposobów użyć języka zachęca badaczy do uruchamiania nie tylko literaturoznawczych narzędzi, ale także psychologicznych, pedagogicznych, folklorystycznych i wreszcie antropologicznych. Powszechnie funkcjonujące na gruncie polskiej refleksji naukowej pojęcia, jak np. „literatura czwarta”,  „literatura osobna”, „literatura dla dzieci”, „literatura dziecięca” są wyrazistym przykładem dyskursywizacji zjawisk literackich, a zarazem są one efektem namysłu nad specyfiką świata dziecka.