Od Piotra Skargi (1536–1612) do Michela de Certeau (1925–1986), albo od triumfalizmu do uczestnictwa
DOI:
https://doi.org/10.12775/LC.2015.007Słowa kluczowe
jezuici, papiestwo, ideologia, historiografia, antropologia kulturyAbstrakt
Artykuł proponuje spojrzenie na historiografię zakonu jezuitów przez pryzmat dwóch członków tego zakonu – żyjącego w XVI- i XVII-wiecznej Polsce Piotra Skargi i w XX-wiecznej Francji Michela de Certeau. Obydwaj pozwalają przedstawić dwa typy historiografii opisującej katolicyzm i jego ideologiczne funkcje. W wieku XX, głównie dzięki Soborowi Watykańskiemu II, zmienił się stosunek katolicyzmu do świata i język określania tej relacji. Następstwa związane z tą zmianą języka zostały w sposób najbardziej konsekwentny wyartykułowane właśnie przez de Certeau. Widać to w sposób szczególny we wprowadzeniu do jego najważniejszej bodajże książki: Wynaleźć codzienność. Sztuki działania. Chodzi o nowe rozumienie nie tylko teraźniejszości, ale i własnej historii, w tym historii jezuitów tak aktywnie obecnych w ewangelizacji ludów „odkrytych” w XVI i XVII wieku. Zdaniem de Certeau należy analizować nie tyle instytucje i deklarowaną wiarę, ile życie codzienne i w nim odkrywać prawdziwy system wartości.
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 357
Liczba cytowań: 0