(Stary) poeta wysiaduje

Abstrakt

W niniejszym artykule autor omawia reprezentacje procesu twórczego w pisarstwie Tadeusza Różewicza. Odwołuje się do badań kulturowych (w tym badań antropologicznych stanowiących w tym wypadku inspirację dla psychoanalizy), gender studies, a przede wszystkim – do studiów nad męskościami w perspektywie zwrotu biologicznego, poszukując analogii pomiędzy Różewiczem i tytułową bohaterką dramatu Stara kobieta wysiaduje. Kluczowym pojęciem dla autora staje się kuwada – zjawisko szeroko zbadane niedawno na gruncie polskim przez Ewę Głażewską. Próba zaadaptowania teorii „wysiadywania” (jajka) przez „samca” na grunt badań literackich funduje interesujący obraz poety-kwoki i „przeżuwacza” zarazem. W konsumpcyjnym kontinuum kultury poeta jawi się jako ten, który z jednej strony pochłania dotychczasowy dorobek kulturowy, z drugiej zaś – wydala go w postaci własnego tekstu w specyficznym akcie fantazmatycznego porodu-defekacji – bolesnego i niemożliwego zarazem dla mężczyzny doświadczenia.