„Nasza ojczyzna jest w niebie.” Wykład św. Pawła na temat rzeczy ostatecznych w Liście do Filipian (Flp 3,1-4,1).

Abstrakt

Podobnie jak w Listach do Rzymian i do Galatów, podstawą doktryny św. Pawła w Liście do Filipian jest usprawiedliwienie z wiary w Chrystusa (Flp 3,9). Prawdę tę Apostoł wypowiada podczas konfrontacji ze swoimi przeciwnikami, powołując się jednocześnie na fakty towarzyszące jego powołaniu na urząd Apostoła. Paweł dzieli swoją egzystencję na dwie fazy: tę według Prawa(kata. no,mon)i obecną – „w Chrystusie”. Jego postawa i doświadczenie Boga ma jednocześnie wartość paradygmatu i przykładu. Podobnie jak Apostoł Narodów zerwał z przepisami Prawa, tak również dla Filipian, których wzywa do naśladowania go na drodze Ewangelii, Tora i jej zasady powinny stać się anachronizmem(3,17). Droga ewangeliczna według św. Pawła rozciąga się pomiędzy tym co teraz, a co Paweł nazywa „udziałem w cierpieniach Chrystusa”, a nadzieją zmartwychwstania, które jest zwieńczeniem chrześcijańskiego powołania. Na tych dwóch motywach teologicznych i literackich św. Paweł oparł całą treść swojego przesłania zawartą w Flp 3,1-4,1. Można ją wyrazić za pomocą parafrazy słów samego Apostoła Narodów: tak Filipianie, jak i rodzący się Kościół winni oczekiwać Pana (Kuri,oj), Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela, który przekształci naszą poniżoną ludzką naturę, na podobieństwo swojego uwielbionego ciała (3,21). W tej prawdzie zawiera się najbardziej zwięzłe przesłanie pawłowej eschatologii płynące z kart Listu do Filipian.