Sumienie w Duchu Świętym w świetle Rz 9,1

Abstrakt

W Rz 9,1 Paweł demonstracyjne obwieszcza osobistą prawość jako sługa Jezusa Chrystusa i Apostoł Ewangelii Bożej (1,1). Na świadków uwierzytelniających prawdziwość wydanego o sobie świadectwa powołuje trzy autonomiczne podmioty: Chrystusa, sumienie, Ducha Świętego. Chrystus jest jego Panem, on zaś Jego sługą. Jako sługa jest przepełniony prawdą swego Pana. Chrystus Pan jest wiarygodnym świadkiem jego prawości, ponieważ jest On jej źródłem w nim. Prawdziwość powyższego wyznania potwierdza jego sumienie. Jako wewnętrzny autonomiczny trybunał (współ-świadek) jest w stanie rozpoznać dobro i zło zgodnie z wymogami poznanej prawdy Chrystusa – wiedzy dzielonej z Bogiem. Z tej racji posiada ono autorytet oraz władzę by na jej podstawie skutecznie zbawczo oskarżać i osądzać wszystkie myśli, słowa i działania Apostoła, rozstrzygając definitywnie czy są one z nią zgodne czy też nie; tym samym czy są dobre czy też złe w ocenie Boga, konsekwentnie, czy zamykają bądź też otwierają drogę do wiecznej Jego chwały. Duch Święty jest kreatorem prawości Apostoła, czyli panującej w nim harmonijnej zgodności wszystkich jego słów i czynów, myśli świadomości (ja/nous) i sumienia z prawdą Chrystusa będącą zbawczą wolą Boga realizowaną w Kościele mocą Jego Ducha, ponieważ badając głębie Boga (1 Kor 2,10), doskonale zna prawdę Chrystusa, którą z kolei, badając sumienie, odnawia je nią i ożywia. Duch Święty zatem według Apostoła pełni rozstrzygającą rolę w kreowaniu i autoryzowaniu jego osobistej prawości oraz jako trzeci Świadek potwierdza z absolutną pewnością wiarygodność dwóch poprzednich.