Gościnność wobec „obcych braci” w świetle 3 J

Abstrakt

W kanonie Nowego Testamentu znajduje się List, tradycyjnie przypisywany Janowi Apostołowi, który poświęcony jest problematyce gościnności. Nauczanie Prezbitera wyrażone w tym najkrótszym piśmie Nowego Testamentu stanowi przedmiot refleksji w niniejszym artykule. Rozpoczynam od kilku uwag poświęconych samemu Listowi (nadawca, adresat, data, miejsce powstania), aby następnie skupić uwagę na pochwale gościnności Gajusa (3 J 3–8) oraz w kilku słowach wspomnieć także o skandalu niegościnności Diotrefesa (3 J 9–11), który jest jednoznacznie oceniony i napiętnowany przez Autora pisma.

Analiza Listu prowadzi do wniosku, że postulowana i zalecana gościnność wobec „obcych braci”, którzy jako chrześcijańscy misjonarze nieśli Ewangelię aż po krańce ziemi, była ważnym elementem wspierania dzieła misyjnego pierwotnego Kościoła. Dla chrześcijanina gościnność oznacza przede wszystkim konkretną formę Bożej miłości, która wyraża się w czynach, zwłaszcza wobec przybyszów. Jest znakiem osobistego zaangażowania w misję głoszenia Ewangelii, zwłaszcza kiedy gościny udziela się wszystkim tym, którzy trudzą się o sprawy Boże. Jest także szansą, aby inni, nie znający jeszcze Chrystusa i Jego Ewangelii, a przychodzący z daleka, dzięki gościnności otrzymali możliwość doświadczenia łaskawości i dobroci samego Jezusa w postępowaniu Jego uczniów. Gościnność staje się także sposobem okazywania miłosierdzia na miarę samego Boga, który pragnie gościć u siebie wszystkich ludzi bez wyjątku.