"L'ira dell’Agnello" nell'Apocalisse di san Giovanni (6,16–17)

Abstrakt

„Gniew Baranka” w Apokalipsie św. Jana (6,16–17)

Przedmiotem niniejszego studium była perykopa wyjęta z Księgi Apokalipsy św. Jana zatytułowana "Otwarcie szóstej pieczęci" (Ap 6,12-17). W ramach tej sekcji literackiej wnikliwej analizie egzegetyczno-literackiej poddany został fragment, który zamyka wspomnianą perykopę, mówiącego o "gniewie Baranka" (Ap 6,16-17). Biorąc pod uwagę prezentację Baranka w tekście Ap 5,6-10 oraz uwzględniając wszystkie wiadomości zawarte w początkowej doksologii, która prezentuje Jezusa Chrystusa jako tego, który „... nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych grzechów” (Ap 1,5), bardzo dziwną i obcą jawi się ta figura pełna gniewu i wzburzenia.

            Analiza egzegetyczna wyrażania „gniew Baranka” (Ap 6,16-17) pozwala jednak dostrzec w Baranku nie tylko postać głoszącą niewinność i słodycz, lecz również pewien złożony symbol, a mówiąc językiem Apokalipsy całkowitą liczbę, która zawiera w sobie pełnię całego dzieła zbawczego Jezusa Chrystusa. W sekcji pieczęci, poczynając od tekstu Ap 6,1, Baranek jawi się jako postać bardzo aktywna w historii, która wywołuje i kieruje wydarzeniami kosmicznymi, dzięki swojej potędze i sile. Zjawiska te są rozpoczynają cały łańcuch zdarzeń, które obwieszczają początek ostatecznego sądu nad  światem. W ich kontekście Baranek pojawia się jako wielki sędzia, który umarł a jednak zmartwychwstał i żyje. Jest on napełniony mocą Bożą i pełnia Ducha św. Jemu też w chwili sądu zostaje dana ta sama moc i chwała jak przysługuje Wszechmogącemu, który zasiada na tronie. Obraz Branka, który wyłania się z tekstu „otwarcia szóstej pieczęci”, a szczególnie ze słów jej zakończenia (Ap 6,16-17) ukazuje Go jako równego Bogu zwłaszcza w wykonywaniu sądu nad światem. Tę moc i władzę sądzenia Baranek zdobył przez swoją śmierć na krzyżu i sprawuje ją w sposób absolutny.

            Chrystus-Baranek jako władca wszystkich książąt i królów ziemi (Ap 1,5) sprawuje sąd, który jest jednocześnie gniewem wobec tych, którzy Go odrzucili. Wielki gniew Baranka, który tak bardzo przeraża i poraża ludzi stojących wobec Niego w opozycji, nie jest jednak integralną częścią Jego natury, lecz jako taki jawi się tym, którzy uwierzyli bestii i poddali się, zgodnie z dalszą relacją Księgi Apokalipsy św. (Ap 13), władzy zła. Kłamstwo i zbrodnia stały się drugą naturą tych, którzy odrzucili dzieło zbawcze Chrystusa dokonane na krzyżu. W konfrontacji z nieskończonym źródłem miłości, które wypływa z dobrowolnej ofiary Baranka, nie są w stanie zauważyć w Nim nic poza Jego gniewem i straszliwą zemstą. Stąd lepiej jest dla nich skryć się pod górami (Ap 6,16-17), aniżeli spojrzeć w Jego zbawcze oblicze.