O czasopiśmie
Zakres i zasięg czasopisma
Powołanie czasopisma „Studia Geohistorica” jest odpowiedzią na zgłaszaną wielokrotnie w polskich środowiskach naukowych potrzebę specjalistycznego periodyku prezentującego badania z pogranicza geografii i historii. Bardzo długa tradycja naukowa związana z geografią historyczną oraz historią geografii i kartografii ulega w ostatnim czasie wyjątkowo szybkim przemianom związanym z rozwojem takich subdyscyplin, jak geografia człowieka, geografia kultury czy też geografia humanistyczna, które odwołują się zarówno do metod historycznych, jak i geograficznych.
Rocznik „Studia Geohistorica” jest skierowany zarówno do przedstawicieli nauk humanistycznych i społecznych, jak też dyscyplin geograficznych, którzy prowadzą swoje badania w paradygmacie przestrzennego ujęcia przeszłości. Nie chodzi więc o zawężanie lub dookreślanie pól badawczych i stosowanych metod, ale stworzenie platformy do wymiany doświadczeń i wyników badań, a także przedstawiania zróżnicowanych lub uzupełniających się w zakresie przedmiotu i warsztatu ujęć badawczych. W propozycji tej geografia historyczna przestaje być dyscypliną, subdyscypliną, nauką pomocniczą historii lub geografii. Staje się natomiast metodą, a nawet więcej, paradygmatem badawczym odpowiadającym „powrotowi do przestrzeni” we współczesnych naukach społecznych oraz humanistycznych.
Oprócz tekstów z zakresu geografii historycznej, kartografii historycznej, historii kartografii, historii geografii i horyzontu geograficznego, czasopismo przedstawiać będzie prace dotyczące geografii człowieka, w których metody genetyczne są podstawą badań. Niemniej ważne miejsce zajmie w nim dyskusja metodologiczna o badaniach dotychczasowych i ich nowych propozycjach oraz problematyka związana z zastosowaniem systemów informacji przestrzennej i czasowo-przestrzennych baz danych (Historical GIS). W czasopiśmie będą prezentowane polskie osiągnięcia w tej dziedzinie oraz wyniki europejskich i światowych projektów związanych ze „spatial humanities”.
Bogumił Szady, Beata Konopska, Radosław Skrycki
(ze wstępu do pierwszego numeru, 2013)
Proces recenzji
Procedura recenzyjna w roczniku geograficzno-historycznym „Studia Geohistorica” opiera się na zasadach anonimowości i etyki zawodowej obowiązujących w świecie naukowym, zgodnie z zaleceniami Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, zawartymi w broszurze „Dobre praktyki w procedurach recenzyjnych w nauce” (Warszawa 2011).
Redakcja podczas prac wydawniczych kieruje się następującymi wytycznymi:
1) rozprawy nadsyłane przez Open Journal System lub na adres redakcji pisma (studia.geohistorica@gmail.com) są analizowane pod kątem poruszanej w nich problematyki. Na tej podstawie dobierani są recenzenci zewnętrzni. Kluczem doboru jest określona dziedzina (np. archeologia nieinwazyjna, metodologia badań osadniczych, źródłoznawstwo geograficzno-historyczne, historia kartografii itd.);
2) recenzenci dobierani są w miarę możliwości spoza grup badawczych i jednostek naukowych, przy których afiliowany jest autor, który nadesłał tekst do redakcji pisma;
3) do każdego artykułu objętego planem wydawniczym na dany rok przypisane są najmniej dwie osoby recenzujące;
4) redakcja zastrzega sobie prawo poproszenia o trzecią recenzję jeżeli nadesłany tekst: a) ma charakter interdyscyplinarny lub b) recenzje podstawowe zajmują rozbieżne stanowiska;
5) w wypadku tekstów nadesłanych w językach kongresowych redakcja ma prawo prosić o zrecenzowanie badacza z zagraniczny;
6) recenzje mają charakter w pełni anonimowy – dotyczy to zarówno autorów, jak i recenzentów („double-blind review process”);
7) dokumentem podstawowym w procesie recenzyjnym jest formatka recenzyjna obowiązująca w roczniku geograficzno-historycznym „Studia Geohistorica”;
8) osoby recenzujące mogą (jeśli uznają to za stosowne) sugerować zmiany, bądź nanosić potrzebne poprawki na elektronicznym maszynopisie wysłanym przez poszczególnych autorów na adres redakcji;
9) lista recenzentów danego numeru publikowana jest każdorazowo w stopce redakcyjnej pisma.
Polityka otwartego dostępu
This journal provides immediate open access to its content on the principle that making research freely available to the public supports a greater global exchange of knowledge.
Historia czasopisma
Powołanie czasopisma „Studia Geohistorica” jest odpowiedzią na zgłaszaną wielokrotnie w polskich środowiskach naukowych potrzebę specjalistycznego periodyku prezentującego badania z pogranicza geografii i historii. Bardzo długa tradycja naukowa związana z geografią historyczną oraz historią geografii i kartografii ulega w ostatnim czasie wyjątkowo szybkim przemianom związanym z rozwojem takich subdyscyplin, jak geografia człowieka, geografia kultury czy też geografia humanistyczna, które odwołują się zarówno do metod historycznych, jak i geograficznych.
Rocznik „Studia Geohistorica” jest skierowany zarówno do przedstawicieli nauk humanistycznych i społecznych, jak też dyscyplin geograficznych, którzy prowadzą swoje badania w paradygmacie przestrzennego ujęcia przeszłości. Nie chodzi więc o zawężanie lub dookreślanie pól badawczych i stosowanych metod, ale stworzenie platformy do wymiany doświadczeń i wyników badań, a także przedstawiania zróżnicowanych lub uzupełniających się w zakresie przedmiotu i warsztatu ujęć badawczych. W propozycji tej geografia historyczna przestaje być dyscypliną, subdyscypliną, nauką pomocniczą historii lub geografii. Staje się natomiast metodą, a nawet więcej, paradygmatem badawczym odpowiadającym „powrotowi do przestrzeni” we współczesnych naukach społecznych oraz humanistycznych.
Oprócz tekstów z zakresu geografii historycznej, kartografii historycznej, historii kartografii, historii geografii i horyzontu geograficznego, czasopismo przedstawiać będzie prace dotyczące geografii człowieka, w których metody genetyczne są podstawą badań. Niemniej ważne miejsce zajmie w nim dyskusja metodologiczna o badaniach dotychczasowych i ich nowych propozycjach oraz problematyka związana z zastosowaniem systemów informacji przestrzennej i czasowo-przestrzennych baz danych (Historical GIS). W czasopiśmie będą prezentowane polskie osiągnięcia w tej dziedzinie oraz wyniki europejskich i światowych projektów związanych ze „spatial humanities”.
Bogumił Szady, Beata Konopska, Radosław Skrycki
(ze wstępu do pierwszego numeru, 2013)
