Zastosowanie realkalizacji w konserwacji zabytków wykonanych ze zbrojonej zaprawy cementowej i betonu.

Abstract

Konserwacja zabytkowych rzeźb wykonanych ze zbrojonej zaprawy cementowej lub betonu stanowi trudny i wciąż nierozwiązany problem. Procesy korozyjne, a przede wszystkim karbonatyzacja wpływają na obniżenie pH cieczy porowej. Spadek pH skutkuje zmniejszeniem lub utratą właściwości ochronnych sztucznego kamienia w stosunku do zbrojenia, inicjując proces elektrochemicznej korozji żelaza. W przeciwieństwie do tradycyjnych inwazyjnych metod konserwacji, realkalizacja umożliwia przywrócenie wysokiego pH, wpływa na odtworzenie warstewki tlenkowej na zbrojeniu, zapewniając jednorodne właściwości betonu, a przede wszystkim zachowanie nienaruszonej oryginalnej powierzchni zabytku. W artykule omówiono zasady działania realkalizacji elektrochemicznej oraz dyfuzyjnej, ich wady oraz zalety. Podano przykłady poprawnie wykonanych realizacji oraz składy roztworów realkalizujących. W przeprowadzonych badaniach nad zabiegiem realkalizacji dyfuzyjnej uwagę zwrócono na ocenę wzrostu pH, równomierność zabiegu, ponadto jego wpływ na zmianę koloru impregnowanego materiału.