„Dzieci naznaczone śmiercią”, czyli o dziecięcej tożsamości (tragicznie) zerwanej w świetle koncepcji zniewolonego dzieciństwa
DOI:
https://doi.org/10.12775/AUNC_PED.2020.012Abstrakt
Adina Blady-Szwajger stwierdziła w swoim pamiętniku, że pisać o dzieciach jest najtrudniej, ponieważ trudno znaleźć słowa, które „krzyczą”, oraz że pisać o dzieciach w czasie wojny oznacza przywoływać ich cierpienie, pracę ponad siły i śmierć1. Prezentowany tekst ma na celu – po pierwsze – przypomnienie ludzkich historii – historii dzieci Holocaustu, o których nie należy zapominać. Po drugie – jest próbą odczytania w ich kontekście dzieciństwa zniewolonego. Pierwszy ze wskazanych celów dotyczy analizy wybranych dziecięcych świadectw diarystycznych z okresu II wojny światowej, związanych z zerwaniem pierwotnej tożsamości i „(w)socjalizowaniem” w nową tożsamość (polską – katolicką). Wspomniane źródła traktuję jako przyczynek do próby zrozumienia procesu wykorzeniania dziecka żydowskiego z jego dotychczasowej tożsamości, konstruowania na jej miejsce nowego wzoru, a w rezultacie pedagogicznie znaczącego biograficznego doświadczenia zerwania ciągłości tożsamości / rozdwojenia tożsamości. Drugi ze sformułowanych celów jest związany z osadzeniem tej problematyki na tle refleksji pedagogicznej, dla której jedną ze znaczących kategorii jest przemoc symboliczna, ukierunkowana na zmianę ludzkiej tożsamości.
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 560
Liczba cytowań: 0