Tamara de Łempicka — uosobienie współczesnej kobiety

Abstrakt

Tamara de Łempicka (1898–1980) często jest opisywana jako uosobienie współczesnej paryskiej artystki lat międzywojennych. Była polską emigrantką, która malowała portrety oraz akty wykorzystując je jako środki do eksplorowania popularnych form tożsamości seksualnej. Była jedną z wielu kobiet zajmujących się sztuką, które w pierwszych dekadach XX wieku zwabił do siebie Paryż — centrum nie tylko sztuki współczesnej, ale także modernizmu. Wielu historyków odnotowało zjawisko, że pierwsza wojna światowa zachwiała tradycyjnymi strukturami społecznymi i rozszerzyła świadomość kulturową oraz szanse kobiet różnych narodowości. W eseju poddano analizie sławny autoportret z 1929 roku — Tamara w zielonym bugatti — oraz niektóre z aktów, de Łempickiej, by zbadać, jak artystka radziła sobie z motywami nowoczesności i pożądania seksualnego z perspektywy kobiety. Podczas gdy de Łempicka w swoim słynnym autoportrecie zgłębiała komodyfikację wizerunku kobiety współczesnej w epoce rozkwitającego industrializmu, w eseju podkreślono, iż tworząc akty malarka zyskała środek umożliwiający jej manifestację swojej profesjonalnej tożsamości w zachodniej historii sztuki opartej na patriarchalnych wzorcach oraz przywołanie kobiecości na swoich własnych warunkach.