Pierwsze „wielkie słowo” było i musiało być „dźwiękiem”... Nowa edycja zapisków pamiętnikarskich Stanisława Morawskiego

Abstrakt

Refleksje o muzyce zawarte we wspomnieniach Stanisława Morawskiego, wydanych przez Danutę Danek z ilustracjami Krzysztofa Hejkego (Warszawa 2013), odzwierciedlają potrzebę duchowości romantycznej. Nie są przy tym żadnym traktatem uczonym, autor z ironią nawet traktuje „filozofujących próżniaków”, ale dość swobodną impresją amatora, w której znakomicie odbija się zespół popularnych, obiegowych, a powszechnie obecnych w epoce sądów, mniemań i formuł estetycznych. Autor nie ukrywa zresztą takiej właśnie intencji swojej wypowiedzi, snutej w połowie XIX stulecia, u schyłku własnego życia, jako swoistej syntezy zadomowionych w licznych broszurach i artykułach poglądów na istotę muzyki, wzbogaconych tu własnym doświadczeniem niedoszłego artysty i świadka epoki, w której talent Marii Szymanowskiej rozkwitł, stosunkowo krótko świecił gwiazdorskim blaskiem, a potem zadziwiająco szybko uległ zapomnieniu. Klamrą spajającą rozważania o muzyce Stanisława Morawskiego są przecież postawione na planie głównym wspomnienia o pianistce.