Relacje oral history jako obiekty archiwalne

Abstrakt

Relacje oral history są przedmiotem zainteresowania różnych placówek kulturalnych – muzeów, bibliotek, archiwów, instytutów naukowych. Zależnie od profilu działalności, odmiennie są w tych instytucjach traktowane i różne w nich znajdują miejsce. Wobec braku akt dokumentujących wiele przejawów życia i działalności społeczeństwa polskiego, spowodowanego wydarzeniami wojennymi czy też powojennymi czynnikami ustrojowymi (cenzura, likwidowanie dokumentów „niewygodnych”), mogą stać się wartościowymi źródłami uzupełniającymi. Mimo nieustającego rozwoju techniki i coraz doskonalszych metod zapisu dźwięku i obrazu – relacje oral history uważane są za materiał uzupełniający, a nie równorzędną formę gromadzonych zasobów. Istniejące zasoby wymagają jednolitego uporządkowania i opracowania oraz wymiany informacji i doświadczeń nie tylko w ramach jednej sieci archiwalnej, ale również między zainteresowanymi placówkami. Celem artykułu jest wskazanie katalogu problemów związanych z istnieniem relacji oral history we wszelkich archiwach gromadzących lub mogących je gromadzić.