Nauczanie zdalne w dobie pandemii koronawirusa SARS-CoV-2 - perspektywa nauczycielska

Abstrakt

Nauczanie zdalne należy do specyficznych form kształtowania sfery intelektualnej osobowości człowieka, które wymaga od nauczających określonych umiejętności z zakresu nowoczesnych technologii informatycznych. W czasie pandemii koronawirusa SARS-Co-V-2 status nauczania zdalnego wzrósł do wyłączności w obszarze edukacji, został narzucony i całkowicie zastąpił nauczanie tradycyjne. Nauczyciele szkół podstawowych i ponadpodstawowych musieli dostosować swoje umiejętności i kompetencje z zakresu metodyki tego nauczania dla narzuconych, niejednolitych zdalnych form kształcenia. Dotychczas nauczanie zdalne było domeną doszkalających form kształcenia i było dedykowane osobom dorosłym rozwijającym swoje kompetencje na rynku pracy. W 2020 roku w odpowiedzi na narastające trudności nauczycieli w polskich szkołach podstawowych i ponadpodstawowych zostało przeprowadzonych kilka niezależnych badań diagnozujących problematykę związaną z nauczaniem zdalnym. W artykule, na podstawie wybranych raportów z badań, zaprezentowano wnioski odnoszące się wyłącznie do perspektywy nauczycieli. Ukazano pozytywne, jak i negatywne aspekty związane z nauczaniem zdalnym w opinii tej grupy zawodowej. Analiza tychże raportów pozwoliła natomiast na wyłonienie propozycji rozwiązań, które mogłyby zostać wdrożone do systemu szkolnictwa w celu usprawnienia wciąż trwającego nauczania zdalnego w polskich szkołach. Okres pandemii może nieść za sobą szanse na to, że w przyszłości nauczanie zdalne będzie alternatywą dla tradycyjnej edukacji.