POKORA W DUCHOWOŚCI ZAKONNEJ NA PODSTAWIE DZIEŁ ABP. ZYGMUNTA SZCZĘSNEGO FELIŃSKIEGO

Apstrakt

Artykuł omawia znaczenie pokory w duchowości zakonnej na podstawie nauk abp. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego. Feliński uznaje pokorę za fundament życia duchowego, podstawową cnotę, która umożliwia rozwój doskonałości w życiu zakonnym. W artykule omówiono główne aspekty pokory, takie jak istota pokory: pokora jest zrozumieniem siebie jako istoty stworzonej, grzesznej, która swoje dobro zawdzięcza łasce Bożej. Pokora jest fundamentem innych cnót i nie jest efektem tylko ludzkich wysiłków, lecz Bożym darem. Jest to cnota, która pomaga w pełnym oddaniu się Bogu. Kolejne zagadnienie skupia się na nabywaniu pokory. Według nauk arcybiskupa pokorę należy ćwiczyć w codziennym życiu przez cierpliwość, pracowitość oraz skromność. Wskazuje on również na konieczność uznania swojej grzeszności i niezdolności do osiągnięcia dobra bez Bożej pomocy. Pokora rozwija się przez praktykowanie umiejętności znoszenia upokorzeń. Następne zagadnienie dotyczy praktyki pokory. Pokora objawia się w różnych wymiarach: wobec Boga, bliźnich i siebie samego. Arcybiskup Feliński podkreśla, że w życiu zakonnym pokora względem Boga przejawia się w modlitwie, przyjmowaniu woli Bożej i korzystaniu z sakramentów, pokora wobec bliźnich polega zaś na wybaczaniu, proszeniu o przebaczenie oraz służeniu innym bez wynoszenia się. Względem siebie natomiast pokora to uznanie swojej grzeszności i ograniczeń. Pokora zewnętrzna: abp Feliński zaleca, by pokora była widoczna również w życiu zewnętrznym, np. w prostocie mieszkania, odzienia i zachowania, a także w postawie wobec zwierzchnictwa. Ostatnie zagadnienie dotyczy pokory jako cnoty, która porządkuje wszystkie władze człowieka: rozum, serce i wolę. Pomaga człowiekowi w pełnieniu woli Bożej, w pokonywaniu pychy i w zbliżeniu do Boga.