Stosunek służbowy funkcjonariusza Policji Państwowej w perspektywie obowiązującego stanu prawnego – wybrane uwagi

Apstrakt

Utrzymywanie bezpieczeństwa i spokoju społecznego to jedno z najważniejszych zadań państwa. Od poziomu jego realizacji zależy bowiem możliwość prosperowania w granicach innych dziedzin, w których organy państwa obdarzone zostały kompetencjami. Zatem silnie skorelowana więź pomiędzy służbami bezpieczeństwa a państwem, implikuje konieczność wykreowania równie silnej więzi pomiędzy formacją, a czynnikiem osobowym, który zapewnia jej funkcjonowanie. Więź ta, już od czasów Policji Państwowej, nosi miano stosunku służbowego. Nie można jednak bezrefleksyjnie używać tego sformułowania dla XX-lecia międzywojennego oraz aktualnych regulacji i porzucać przy tym upływu czasu. Autor w swojej pracy, dostrzegając różnice dla wyżej przywołanych okresów, dokonuje zestawienia sytuacji funkcjonariuszy policji, w szczególności mając na względzie kwantyfikatory wyznaczające zakres stosunku służbowego. Ponadto próbuje wskazać przyczyny omawianych rozbieżności i przewidywany kształt zmian.