Zespół Metaboliczny- problem epidemiologiczny?

Abstrakt

Głównymi elementami zespołu metabolicznego są otyłość brzuszna, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia lipidowe pod postacią dyslipidemii aterogennej oraz zaburzenia gospodarki węglowodanowej pod postacią nieprawidłowej glikemii na czczo oraz cukrzycy typu 2. Pierwsza definicja zespołu metabolicznego została sformułowana przez Reavena w 1988 roku i nazwana zespołem X.

W Stanach Zjednoczonych zespół metaboliczny występuje u około 25% dorosłych obywateli. W Polsce, na podstawie danych z badania NATPOL PLUS, zgodnie z przyjętymi kryteriami NCEP-ATP III, zespół metaboliczny został rozpoznany u 20,3% osób dorosłych, natomiast zgodnie z kryteriami IDF u 26,3% badanych. Wszystkie składowe zespołu metabolicznego, takie jak otyłość brzuszna, hiperglikemia, nadciśnienie tętnicze oraz zaburzenia lipidowe (dyslipidemia aterogenna) stają się coraz częstsze u osób starszych i prowadzą do wzrostu jego występowania w ogólnej populacji.

Obecność zespołu metabolicznego wiążę się z około 3-4- krotnym wzrostem ryzyka sercowo-naczyniowego i ma wyodrębnić chorych zagrożonych epizodami sercowonaczyniowymi w możliwie jak najwcześniejszym stadium klinicznym. Jest on rozpoznawany coraz częściej i związany jest głównie ze zwiększeniem liczby osób z otyłością brzuszną i narastającą insulinoopornością. Jest to światowy problem epidemiologiczny, z którym trzeba walczyć w sposób intensywny.

Jest wskazaniem do wdrożenia odpowiedniej diety oraz zalecenia odpowiedniego wysiłku fizycznego w celu pierwotnej profilaktyki. Oczywiście, jeżeli jest to konieczne, dodatkowo należy wdrożyć leczenie farmakologiczne.