Wpływ roztworu dichlorowodorku oktenidyny na biofilm wytworzony na powierzchni siatki polipropylenowej
DOI:
https://doi.org/10.12775/mbs-2013-0015Słowa kluczowe
dichlorowodorek oktenidyny, siatka polipropylenowa, biofilm, TTC, SEMAbstrakt
Głębokie zakażenie miejsca operowanego (GZMO) obejmujące wszczepiony biomateriał stanowi istotny problem w chirurgii przepuklin. Czynniki etiologiczne tego powikłania, wśród których wymienia się m.in.: Staphylococcus aureus i Escherichia coli tworzą biofilm na powierzchni implantów uznawany za jedną z głównych przyczyn trudności w leczeniu GZMO. Uważa się, że istotnym elementem leczenia zakażeń przebiegających z powstaniem biofilmu jest stosowanie substancji aktywnych wobec drobnoustrojów w biofilmie oraz charakteryzujących się zdolnością do przenikania przez jego macierz. Związkami chemicznymi posiadającymi wymienione właściwości są antyseptyki.
Celem pracy była ocena wpływu roztworu dichlorowodorku oktenidyny w postaci preparatu antyseptycznego Octenisept na biofilm wytworzony na powierzchni monofilamentowej siatki polipropylenowej.
Badaniem objęto 140 szczepów bakterii z kolekcji Katedry i Zakładu Mikrobiologii Collegium Medicum im. L. Rydygiera w Bydgoszczy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, wśród których było 70 (50%) izolatów S. aureus oraz 70 (50%) E. coli. Ocenę wpływu antyseptyku na wytworzony biofilm wykonano metodą jakościową, ilościową oraz z użyciem skaningowego mikroskopu elektronowego (SEM).
W badaniu metodą jakościową efektem działania roztworu dichlorowodorku oktenidyny na wytworzony biofilm było zmniejszenie intensywności zabarwienia powierzchni biomateriału po inkubacji z TTC w stosunku do grupy kontrolnej. W badaniu ilościowym stwierdzono zmniejszenie liczby żywych komórek S. aureus i E. coli izolowanych z biofilmu na powierzchni implantu po ekspozycji na działanie antyseptyku. Natomiast badanie z użyciem SEM wykazało, że roztwór dichlorowodorku oktenidyny powoduje zmniejszenie liczby bakterii przylegających do powierzchni biomateriału.
Roztwór dichlorowodorku oktenidyny w postaci preparatu Octenisept wykazuje działanie bakteriobójcze wobec S. aureus i E. coli w biofilmie wytworzonym na powierzchni monofilamentowej siatki polipropylenowej.
Bibliografia
Jezupors A, Mihelsons M. The analysis of infection after polypropylene mesh repair of abdominal wall hernia. World J Sur 2006; 30: 2270-2278. http://dx.doi.org/10.1007/s00268-006-0130-5
Stremitzer S, Bachleitner-Hofmann T, Gradl B et al. Mesh graft infection following abdominal hernia repair: risk factor evaluation and strategies of mesh graft preservation. A retrospective analysis of 476 operations. World J Surg 2010; 34: 1702-1709. http://dx.doi.org/10.1007/s00268-010-0543-z
Sanchez VM, Abi-Haidar YE, Itani KM. Mesh infection in ventral incisional hernia repair: incidence, contributing factors, and treatment. Surg Infect (Larchmt) 2011; 12: 205-210. http://dx.doi.org/10.1089/sur.2011.033
Engelsman AF, van der Mei HC, Ploeg RJ et al. The phenomenon of infection with abdominal wall reconstruction. Biomaterials 2007; 28: 2314-2327. http://dx.doi.org/10.1016/j.biomaterials.2007.01.028
Chen L, Wen YM. The role of bacterial biofilm in persistent infections and control strategies. Int J Oral Sci 2011; 3: 66-73. http://dx.doi.org/10.4248 /IJOS11022
Donlan RM. Biofilm elimination on intravascular catheters: important considerations for the infectious disease practitioner. Clin Infect Dis 2011; 52: 1038-1045. http://dx.doi.org/10.1093/cid/cir077
White RJ, Cutting K, Kingsley A. Topical antimicrobials in the control of wound bioburden. Ostomy Wound Manage 2006; 52: 26-58.
Krzemiński M, Bartoszewicz M, Czarniak E et al. The use of octenidine dihydrochloride in the treatment of musculoskeletal infections. Adv Clin Exp Med 2010; 19: 631-636.
Hübner NO, Siebert J, Kramer A: Octenidine dihydrochloride, a modern antiseptic for skin, mucous membranes and wounds. Skin Pharmacol Physiol 2010; 23: 244-258. http://dx.doi.org/10.1159/000314699
Müller G, Kramer A. Biocompatibility index of antiseptic agents by parallel assessment of antimicrobial activity and cellular cytotoxicity. J Antimicrob Chemother 2008; 61: 1281-1287.
Koburger T, Hübner NO, Braun M et al. Standardized comparison of antiseptic efficacy of triclosan, PVPiodine, octenidine dihydrochloride, polyhexanide and chlorhexidine digluconate. J Antimicrob Chemother 2010; 65: 1712-1719.
Gallimore B., Gagnon RF, Subang R et al. Natural history of chronic Staphylococcus epidermidis foreign body infection in a mouse model. J Infect Dis 1991; 164: 1220-1223. http://dx.doi.org/10.1093/infdis/164.6.1220
Różalska B, Sadowska B, Więckowska M et al. Wykrywanie biofilmu bakteryjnego na biomateriałach medycznych. Med Dośw Mikrobiol 1998; 50: 115-122.
Saygun O, Agalar C, Aydinuraz K et al.: Gold and gold-palladium coated polypropylene grafts in a S.epidermidis wound infection model. J Surg Res 2006; 131: 73-79.
Araujo JC, Téran FC, Oliveira RA et al. Comparison of hexamethyldisilazane and critical point drying treatments for SEM analysis of anaerobic biofilms and granular sludge. J Electron Microsc (Tokyo) 2003; 52: 429-433. http://dx.doi.org/10.1093/jmicro/52.4.429
Bartoszewicz M, Rygiel A. Biofilm jako podstawowy mechanizm zakażenia miejsca operowanego - metody prewencji w leczeniu miejscowym. Chir Pol 2006; 8: 171-178.
Kwiecińska-Piróg J, Bogiel T, Gospodarek E. Porównanie dwiema metodami tworzenia biofilmu przez pałeczki Proteus mirabilis na powierzchni różnych biomateriałów. Med. Dośw Mikrobiol 2011; 63:131-138.
Bartoszewicz M, Rygiel A et al. Penetration of a selected antibiotic and antiseptic into a biofilm formed on orthopedic steel implants. Ortop Traumatol Rehabil 2007; 9: 310-318.
Pitten FA, Werner HP, Kramer A. A standardized test to assess the impact of different organic challenges on the antimicrobial activity of antiseptics. J Hosp Infect 2003; 55: 108-115 http://dx.doi.org/10.1016/S0195-6701(03)00260-3
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 219
Liczba cytowań: 0