Nowe przekłady francuskich pism Zygmunta Krasińskiego – zuchwałość, potrzeba, konieczność?

Abstrakt

Choć utwory Zygmunta Krasińskiego na język polski przekładały powieściopisarki i publicystki, Wanda Dalecka (1862–1932) i Zuzanna Morawska (1844–1922), to właśnie nazwisko Leopolda Staffa musi onieśmielać kandydata na kolejnego tłumacza. Bo skoro powiedziano, że poetę może tłumaczyć tylko poeta, i skoro nawet Staff twierdził, że o ile „natchnienie” niekoniecznie jest potrzebne do pisania własnych wierszy, to do przekładania cudzych – bezwzględnie tak, to czy nie traktował Krasińskiego jako „poetę” przede wszystkim, stosując do swojej pracy translacyjnej poetyckie kryteria? Gdy zrozumiemy, że przekłady starzeją się na ogół szybciej niż dzieła oryginalne, potrzeby nowych prób nikt nie będzie już kwestionować. Nie są one podejmowane często i nie muszą oznaczać, że wcześniejsze przekłady znikną z obiegu – zyskamy natomiast możliwość dokonania wyboru spośród wielu dostępnych spolszczeń. Zestawienia kilku wersji przekładów sprawiają zwykle, że świat czytelnika, który sądził, że zna jakiś tekst, wali się w gruzy wraz z odkryciem, iż przekład stwarza jedynie iluzję obcowania z dziełem oryginalnym.