„To straszne, ale ja tak muszę pisać”. Dzienniki Anny Pogonowskiej – próba lektury

Abstrakt

Celem artykułu jest przedstawienie i wstępne opracowanie dziennika Anny Pogonowskiej (1922–2005), polskiej poetki i eseistki, której twórczość wciąż nie doczekała się należytej recepcji. Choć Pogonowska opublikowała za życia niemal dwadzieścia tomów poetyckich – większość w oficynach, takich jak Czytelnik czy Państwowy Instytut Wydawniczy – pozostaje na uboczu historii literatury. Podobny los spotkał jej monumentalny dziennik, prowadzony w latach 1930–1992, na który składa się kilkadziesiąt gęsto zapisanych notesów. Mimo że od 2004 roku znajduje się on w archiwach Muzeum Literatury w Warszawie, nie skupili się na nim ani badacze-edytorzy, ani wydawcy. Artykuł jest więc pierwszą próbą wprowadzenia dziennika do obiegu historycznoliterackiego; próbą zarysowania najważniejszych cech diariusza poetki i opisania jego zawartości, a także – dzięki możliwościom, które oferuje krytyka genetyczna – zeszytów, w jakich Pogonowska sporządzała notatki. Autor szkicu zastanawia się też nad możliwością wydania dziennika: stara się odpowiedzieć na pytanie, z jakimi wyzwaniami musieliby zmierzyć się wydawcy dziennika i jak mogłaby wyglądać edycja diariusza.