Problemy z edycją krytyczną „Pamiętnika” Wacława Sieroszewskiego

Abstrakt

Celem artykułu jest przybliżenie szeregu trudnych problemów, z którymi musi mierzyć się edytor nowego, krytycznego wydania Pamiętnika Wacława Sieroszewskiego pisanego w latach 1939–1944. Problemy z edycją tego dokumentu wiążą się m.in. z: hybrydalnością tekstu głównego (sytuującego się na pograniczu literatury dokumentu osobistego, beletrystyki, publicystyki i literatury faktu), powtórzeniami myślowymi tych samych treści, spójnym i logicznym uporządkowaniem wewnętrznie zróżnicowanej i chaotycznej struktury, a przede wszystkim ze skompletowaniem i z wydaniem wszystkich dokumentów dołączonych do tekstu głównego oraz tych, do których pamiętnikarz jedynie odsyłał. Owa innorodna materia, którą sędziwy dziejopis zamierzał wcielić w swoją narrację, stanowi największą trudność w przygotowaniu do druku kompletnego tekstu czterech ostatnich tomów: 10, 11, 12 i 13. Edycja krytyczna Pamiętnika Sieroszewskiego nie jest możliwa bez uprzedniego wydania całej zachowanej korespondencji Sieroszewskiego z żoną, a więc nie tylko tych listów, do których pamiętnikarz odsyłał w tomach 10 i 11, ale także tych, których nie planował dołączyć, a których treść wiąże się bezpośrednio z zapisem memuarystycznym (jest to bardzo obszerny materiał – listów Wacława i Stefanii Sieroszewskich zachowało się bowiem aż 160).