Kilka uwag o potencjale rozwoju muzeów etnograficznych w Polsce

Abstract

Artykuł jest zapisem doświadczeń autorki i wyprowadzonych stąd refleksji nad kondycją muzeów etnologicznych w Polsce. Autorka jako historyczka sztuki, która wraz z rozwojem zawodowym wkraczała stopniowo na grunt antropologii kultury i obserwowała zjawiska zachodzące w muzeach o takim profilu w Polsce, Europie i niektórych krajach azjatyckich, dzieli się swoimi uwagami co do ich roli, zadań i pożądanych kierunków rozwoju. Uwagi te wynikają z długoletniej praktyki muzealnej i osobistego doświadczenia; nie roszczą sobie pretensji do teoretycznych ani – tym bardziej – normatywnych uogólnień. Dotyczą szerokiego zakresu problemów, takich jak: styl zarządzania, kwestia nazewnictwa, polityka gromadzenia zbiorów czy odpowiedzialność społeczna związana z wytwarzaniem i dystrybucją wiedzy. Autorka zwraca uwagę na potencjał rozwoju polskiego muzealnictwa etnologicznego w kierunku dokumentacji, badania i reprezentacji współczesnej kultury społeczeństwa polskiego, przechodzącego kolejny okres dynamicznych przemian.