Krucyfiks na Drzewie Życia z dominikańskiego kościoła św. Mikołaja w Toruniu – nowe spojrzenie

Abstrakt

Niniejszy artykuł powstał w oparciu o pracę magisterską, dotyczącą jednego z najbardziej znanych dzieł gotyckich w Polsce – krucyfiksu na Drzewie Życia z dominikańskiego kościoła św. Mikołaja w Toruniu. Rzeźba pojawiała się na kartach syntez, podręczników, wielu szczegółowych opracowań naukowych. Było wiele prób wniesienia nowych ustaleń do stanu badań, prezentowano różne opinie dotyczące datowania i odnoszące się do genezy stylistycznej, mimo tego warto na to wyjątkowej klasy dzieło spojrzeć po raz kolejny świeżym okiem.

W artykule opublikowano cytaty z banderol proroków oraz ich źródła w Wulgacie wraz z tłumaczeniem księdza Jakuba Wujka. Omówiono źródła Drzewa Życia sięgając po teksty św. Bonawentury oraz po wcześniejsze realizacje artystyczne ikonografii bonawenturiańskiej. Pragnąc przybliżyć czytelnikowi bogactwo nagromadzonych motywów artystycznych i subtelność formy tego mistycznego krucyfiksu przedstawiono wybór cytatów dominikańskich mistyków nadreńskich w kategoriach wyglądu Ukrzyżowanego, jego odbioru, kontemplacji, compassio przez zgromadzonych pod nim wiernych, łączenia wrażeń piękna, cierpienia i natury, tudzież pomocniczej roli obrazów w czternastowiecznej duchowości pasyjnej.

Poddając analizie dwa inwentarze nowożytne oraz dokumenty odpustowe z czasów średniowiecza, a także plany kościoła św. Mikołaja z około połowy XVIII wieku, spróbowano na nowo ustalić ich odniesienie do Drzewa Życia, ich wpływ na datację i lokalizację dzieła w konwencie dominikańskim.

Opierając się na dotychczasowej literaturze i porównując krucyfiks z innymi zachowanymi dziełami określono zabytek toruński jako późny, jeszcze bardziej złagodzony przykład typu strasbursko-westfalskiego. To ustalenie stanowi punkt wyjścia do próby nakreślenia genezy stylistycznej poprzez zwrócenie uwagi na szereg analogii do krucyfiksu z Lassnitz, pochodzącego zapewne z kolegiaty benedyktyńskiej w Sankt Lambrecht w Styrii. Inny przykład serii styryjskich Ukrzyżowań Mistycznych – krucyfiks z Friesach wykazuje analogie w zakresie malarskiej stylistyki meandrycznych fałd zwisów perizonium. Dzieło z Lassnitz łączy z toruńskim szereg elementów artystycznych i sposób ich przestrzennego rozdysponowania w kompozycji rzeźby, zwłaszcza w partii nóg, perizonium i klatki piersiowej. Można odnaleźć w nim cechy, które były wyznacznikami stylu toruńskiego dzieła dla Karla Heinza Clasena już w 1939 roku.

Część omawianych motywów artystycznych w innych analizowanych dziełach sztuki wskazuje na ich ogólną przynależność do stylistyki ówczesnych czasów, głównie w odniesieniu do motywu perizonium. Niemniej analogie, tworzące pewien ewolucyjny ciąg sięgający korzeniami sztuki Giotta i malowideł czeskich, wskazują na malarskie inspiracje w sposobie drapowania fałd perizonium toruńskiego dzieła. Dotychczasową datację dzieła ze względu na wczesne analogie można więc nieco cofnąć, do czasów po 1360 roku.