Antypolonizm w ideologii narodowosocjalistycznej

Abstrakt

Hannah Arendt w swoim opus magnum zauważyła, że narodowy socjalizm podzielił narody na takie, których eksterminacja była realizowana natychmiast, jak w przypadku Żydów, takie które mogły jej oczekiwać w dającej się przewidzieć przyszłości, jak w przypadku Polaków, Rosjan i Ukraińców oraz takie, co do których nie było planów „całościowego rozwiązania” (Francuzi i Belgowie). Eksterminacja polskiej ludności cywilnej rozpoczęła się jednak już w 1939 roku. Najpierw Wehrmacht dopuszczał się zbrodni wojennych na polskich jeńcach i ludności cywilnej traktowanej jako rzekomi partyzanci, później jednostki Einsatzgruppen zabijały „radykalnych Polaków”, wreszcie członkowie organizacji Volksdeutscher Selbstschutz zamordowali dziesiątki tysięcy obywateli IIRP. Nie było to ludobójstwo totalne jak w przypadku Żydów, ale pierwsze w czasie II wojny światowej ludobójstwo częściowe – czyli forma pacyfikacji wspólnoty połączona z jej deklasacją i zmianą tożsamości.
O charakterze, metodach i celach (krótkoterminowych oraz perspektywicznych) okupacji niemieckiej na Wschodzie, w tym w Polsce, zadecydowała ideologia narodowosocjalistyczna. W jej centrum znajdywał się rasizm, społeczny darwinizm, antysemityzm i niemiecki nacjonalizm. Jej częścią był także antyslawizm z antypolskością. Bez niego ludobójstwo częściowe popełnione na narodzie polskim i planowanie ludobójstwa totalnego nie byłoby możliwe.