Zagłada polskiej inteligencji jako forma ludobójstwa

Abstrakt

W artykule postawiono pytanie, czy zagłada inteligencji polskiej w latach 1939–1945 stanowiła zbrodnię ludobójstwa w sensie prawnym. Autor wskazał, że choć ludobójstwo Polaków w latach 1939–1945, a zwłaszcza polskiej inteligencji jest przedmiotem wielu studiów historycznych, to temat ten był dotąd zaniedbywany w literaturze prawniczej. Okupanci przywłaszczali sobie zajęte sprzecznie z prawem międzynarodowym ziemie polskie, stosując brutalną przemoc i określając siebie mianem „narodu panów”. Ludność polska była przez nich degradowana do roli „elementów obcych narodowo”.
Autor pokazał, że Polacy byli w rozumieniu prawa międzynarodowego grupą narodową, której przysługiwała ochrona prawna. Elity narodu polskiego stanowiły zaś podgrupę, która zajmowała eksponowaną pozycję i która zgodnie z planami narodowych socjalistów miała być wyeliminowana w pierwszej kolejności. Elity te spełniały również inne kryteria, które w świetle międzynarodowego prawa karnego i odnośnego orzecznictwa międzynarodowego nadają działaniom przeciwko nim znamiona ludobójstwa. Autor pokazał, jak polska inteligencja postrzegała sama siebie oraz jak była postrzegana przez okupantów, udokumentował politykę Niemiec wobec niej i podsumował, że zgodnie z niemieckim kodeksem przestępstw przeciwko międzynarodowemu prawu karnemu zagładę inteligencji polskiej należy uznać za zbrodnię, która wyczerpuje znamiona ludobójstwa.