Doświadczenia życiowe nauczycieli wyższego kształcenia religijnego: podstawa synodalnego modelu dydaktycznego

Abstrakt

Głoszenie Dobrej Nowiny jest podstawowym celem każdego nauczyciela religii, zakorzenionym w autentycznym i integralnym nauczaniu wiary katolickiej. Niniejsze badanie analizuje doświadczenia życiowe wszystkich nauczycieli akademickich religii pracujących w katolickich instytucjach szkolnictwa wyższego (HEIs) w Albay, koncentrując się na ich przełomowych momentach („eureka”) w trakcie lat nauczania edukacji religijnej (RE). Do uchwycenia tych doświadczeń wykorzystano fenomenologię transcendentalną Clarka Moustakasa. Wyniki badań ujawniły kluczowe tematy związane z ewangelizacją, rozwojem katechetycznym oraz wzrostem intelektualnym i etycznym, które wyłoniły się jako główny cel nauczania RE. Są one wspierane przez zasady dydaktyczne, takie jak: świadectwo, tworzenie wspólnotowego środowiska uczenia się, zapewnianie duchowego przewodnictwa poprzez katechezę oraz promowanie uczenia się skoncentrowanego na uczniu i aktywnych metod nauczania. Zasady te wyznaczają kierunek dydaktyki RE. Proces nauczania RE – od budzenia wiary po ewangelizację – jest widoczny poprzez wewnętrzne przyswajanie i rozeznawanie. Wszystkie te elementy są oświetlone przez podejścia teologiczne podkreślające relację między wiarą i rozumem, ewangelizację i katechezę, synodalność oraz teorię edukacyjną konstruktywizmu. Synteza tych teorii i doświadczeń doprowadziła do opracowania synodalnego modelu dydaktycznego składającego się z czterech faz nauczania: wiary, internalizacji, rozeznawania i ewangelizacji. Fazy te można łatwo zapamiętać dzięki akronimowi FIDE, który w języku łacińskim oznacza „wiarę”.