@article{Ziółkowska_2020, title={O funkcji składniowej staropolskich imiesłowów czynnych – konsekwencje edytorskie interpretacji składniowej}, volume={17}, url={https://apcz.umk.pl/sztukaedycji/article/view/SE.2020.0003}, DOI={10.12775/SE.2020.0003}, abstractNote={<p>Artykuł jest poświęcony wstawianiu interpunkcji do transkrypcji tekstów dawnych, w odniesieniu do konstrukcji z imiesłowami, na przykładzie staropolskich apokryfów Nowego Testamentu. Pokazano, że staropolskie imiesłowy pełniły inne funkcje składniowe niż dzisiejsze imiesłowy, a co za tym idzie – wymagają innej, odzwierciedlającej ten stan rzeczy interpunkcji. Mogły bowiem być przydawką (prymarnie), podmiotem, dopełnieniem, okolicznikiem, orzeczeniem (głównym lub pobocznym). Często pełniły równocześnie dwie funkcje (np. „predykatywny atrybut”). Tymczasem ZWTS odsyłają wydawcę do współczesnych zasad interpunkcyjnych. Konieczność wstawienia graficznych delimitatorów tekstu zmusza edytora m.in. do opowiedzenia się za jedną z kilku potencjalnych funkcji imiesłowu. Jest to działanie w pewnym sensie ahistoryczne. Mechaniczne stosowanie się do zaleceń zawartych w ZWTS skutkuje zafałszowaniem obrazu składni tekstu staropolskiego oraz niejednokrotnie prowadzi do absurdów fabularnych.</p>}, number={1}, journal={Sztuka Edycji. Studia Tekstologiczne i Edytorskie}, author={Ziółkowska, Olga}, year={2020}, month={lip.}, pages={25–33} }