Mecenat muzyczny Radziwiłłów w XVIII wieku – od Karola Stanisława do Karola Stanisława „Panie Kochanku” Radziwiłła
DOI:
https://doi.org/10.12775/RL.2016.06Słowa kluczowe
Radziwiłłowie, XVIII wiek, mecenat muzycznyAbstrakt
Wspieranie przez Radziwiłłów muzyki i teatru zasługuje na uwagę ze względu na nowatorskość rozwiązań i niezły poziom artystyczny produkcji muzycznych. Książęta stworzyli w swoich rezydencjach prężne ośrodki kulturowe, które wiodły prym, jeśli chodzi o teatr dworski. W połowie XVIII w. były to dwory, na których najwcześniej powstały sceny teatralne, tu też pojawiły się pierwsze wolno stojące budynki teatralne (Słuck, Biała), a na dworze Karola Stanisława „Panie Kochanku” zaprezentowano jedną z pierwszych polskich oper (1784). W Słucku ponadto wykształcono pierwszą zawodową grupę baletową składającą się wyłącznie z polskich tancerzy (1756). Warto także odnotować, że książęta zgromadzili w swoich pałacach dość dobre i nowoczesne na tamte czasy instrumenty muzyczne. W działaniach książąt widać znaczną dbałość o pozyskanie dobrych i bardzo dobrych wykonawców, chociaż nie zauważono starań o zatrudnienie światowej sławy kompozytorów. Po negatywnej stronie mecenatu radziwiłłowskiego należy odnotować nieznaczne wspieranie kariery artystycznej muzyków, śpiewaków czy tancerzy, a także brak dążeń do stworzenia ekskluzywnej kolekcji muzycznej, która mogłaby zaświadczyć o dobrym smaku muzycznym jej właścicieli. Jednej z najpotężniejszych familii Rzeczypospolitej nie udało się powołać do życia ośrodków muzyczno-teatralnych na miarę swojej wielkości i królewskich ambicji. Mając możliwości finansowe i umiłowanie sztuki dźwięków, Radziwiłłowie stworzyli co prawda istotne ośrodki kulturalne kraju, ale daleko im było do ambitnych przedsięwzięć europejskich. Warto jednak odnotować ciągłość mecenasowskich poczynań Radziwiłłów, bo podobnych przykładów w XVIII-wiecznej Rzeczypospolitej nie było wiele. Bardzo ciekawe i porównywalnej skali przedsięwzięcia artystyczne na dworach J.K. Branickiego, M.K. Ogińskiego czy A. Tyzenhauza nie miały kontynuatorów, natomiast ciągłość mecenatu muzycznego, który można zauważyć np. na dworze Rzewuskich, Lubomirskich czy Sapiehów, nie była tej skali co poczynania radziwiłłowskie.Bibliografia
Bieńkowska I., Muzyka na dworze księcia Hieronima Floriana Radziwiłła, Warszawa 2013.
Bieńkowska I., Przedstawienia teatralno-muzyczne na dworach magnaterii litewskiej w połowie XVIII wieku, „Barok. Historia-Literatura-Sztuka” 2009, t. 16/2 (32), s. 15–27.
Buchwald-Pelcowa P., Kazimierz Krzysztof Kłokocki i jego drukarnia w Słucku, „Odrodzenie i Reformacja w Polsce” 1967, t. 12, s. 135–172.
Dadziemava V.U., Muzykal’naja kul’tura gorodov Belarussii v XVIII veke, Minsk 1992.
Judkowiak B., Uwagi nad teatrem i teatromanią w życiu dworów magnackich czasów saskich, w: Dwory magnackie w XVIII wieku. Rola i znaczenie kulturowe, red. T. Kostkiewiczowa, A. Roćko, Warszawa 2005, s. 99–110.
Judkowiak B., Z dziejów teatru nieświeskiego. U początków teatru, „Pamiętnik Teatralny” 1990, z. 1–2, s. 305–328.
Karol Stanisław Radziwiłł. Diariusz peregrynacji europejskiej (1684–1687), wstęp i oprac. A. Kucharski, Toruń 2011.
Przybyszewska-Jarmińska B., Historia muzyki polskiej, t. 3: Barok, cz. 1: 1595–1696, Warszawa 2006.
Rachuba A., Karol Stanisław Radziwiłł, w: Polski Słownik Biograficzny, t. 30/2, Wrocław 1987, s. 240–248.
Ryszka-Komarnicka A., Alessandro Scarlatti’s „S. Casimiro Re di Polonia”, seria: „Musica Antiqua Europae Orientalis. Acta Musicologica”, t. 12, red. I. Poniatowska, Bydgoszcz 2003, s. 171–180.
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 276
Liczba cytowań: 0