TY - JOUR AU - Selejdak, Ryszard PY - 2020/08/17 Y2 - 2024/03/29 TI - Il contributo di Paolo VI a rendere il diaconato permanente realmente esistente nell’apostolato della Chiesa latina JF - Teologia i Człowiek JA - TiCz VL - 50 IS - 2 SE - Artykuły DO - 10.12775/TiCz.2020.025 UR - https://apcz.umk.pl/TiCz/article/view/TiCz.2020.025 SP - 211-237 AB - <p>Paweł VI, publikując trzy wyżej wymienione dokumenty dotyczące diakonatu stałego, a mianowicie Motu proprio <em>Sacrum diaconatus ordinem</em> w 1967 roku, Konstytucję apostolską <em>Pontificalis Romani</em> <em>recognitio</em> w 1968 roku i Motu proprio <em>Ad pascendum</em> w 1972 roku, usiłuje wspomniany urząd kościelny realnie włączyć w apostolat Kościoła łacińskiego. W Motu proprio <em>Sacrum diaconatus ordinem</em> potwierdza nauczanie Soboru Watykańskiego II na temat sakramentalnej łaski diakonatu, mówi o jego nieusuwalnym „charakterze” (czego nie robią dokumenty soborowe) i uznaje diakonat za „stałą” posługę. W porównaniu do soborowego Magisterium, tekst wspomnianego Motu proprio wspomina zadania diakonów już przez niego wzmiankowane, wprowadzając jednak pewne innowacje. Do posług diakona zostaje, na przykład, dodane przewodniczenie rozproszonym wspólnotom kościelnym. Jest to ważny element, który może wprowadzić nową perspektywę w refleksji na temat posługi kościelnej i otworzyć wspólnoty parafialne na horyzonty, które nie zostały jeszcze do końca odkryte. Ponadto, w dokumencie podane są wytyczne dotyczące formacji kandydatów do diakonatu, zostaje wspomniana konieczność zgody żony na przyjęcie kandydata żonatego do grona przygotowujących się do diakonatu i ukazane jest duże znaczenie więzi łączącej biskupa z diakonem. Wspomniane Motu proprio wskazuje również, że do środków wspomagajacych życie duchowe diakonów należy zaliczyć, między innymi, codzienny udział we Mszy świętej, częste przystępowanie do sakramentu pokuty i pełni synowskiego ducha nabożeństwo do Matki Bożej. W Konstytucji apostolskiej <em>Pontificalis Romani recognitio</em> papież przedstawia w sposób bardzo jasny posługę diakona jako potrójną diakonię: Słowa, ołtarza i miłosierdzia. W tekście zreformowanej modlitwy konsekracyjnej zostaje podkreślony nie tylko liturgiczny wymiar posługi diakona, ale także jego troskę o biednych i słabych. W przypadku kandydata celibatariusza, Paweł VI ukazuje obowiązek zachowania celibatu jako znak pełnego poświęcenia się duszpasterstwu oraz źródło duchowej płodności, które należy przyjąć w perspektywie życia całkowicie oddanego Chrystusowi Panu dla królestwa niebieskiego w służbie Bogu i ludziom. Jeśli chodzi o Motu proprio <em>Ad pascendum</em>, papież jeszcze lepiej zarysowuje w nim profil posługi diakońskiej. Aby spełnić życzenia Soboru Watykańskiego II, opowiada się za przywróceniem diakonatu stałego jako <em>ordo medius</em> między wyższymi stopniami Sakramentu Święceń a resztą Ludu Bożego. Według Pawła VI diakon jest znakiem i sakramentem samego Jezusa Chrystusa, który nie przyszedł, aby Mu służono, ale aby służyć. Papież używa terminów <em>sacra ordinatio</em> i <em>sacer ordo</em> w odniesieniu do diakonatu. Dokument wprowadza także pewne nowości z dyscyplinarnego punktu widzenia. Podkreśla, między innymi, że rytuał przyjęcia do grona kandydatów do diakonatu oznacza początek bezpośredniego przygotowania do święceń a publiczne przyjęcie zobowiązania do zachowania celibatu przed Bogiem i Kościołem, winno być dokonane przez kandydatów celibatariuszy przed święceniami.</p> ER -