@article{Selejdak_2019, title={Lo statuto personale e funzionale dei diaconi permanenti nell`insegnamento del Concilio Vaticano II}, volume={46}, url={https://apcz.umk.pl/TiCz/article/view/TiCz.2019.014}, DOI={10.12775/TiCz.2019.014}, abstractNote={<p>Status personalny i funkcjonalny diakonów stałych w nauczaniu Soboru Watykańskiego II</p><p>Ojcowie Soboru Watykańskiego II, uchwalając postulat przywrócenia posługi diakona stałego w Kościele łacińskim, wyrazili jedynie wolę ponownego przywrócenia tej posługi jako trwałego i właściwego stopnia hierarchicznego. Dokumenty soborowe nie podają wiele wskazówek, które w wyczerpujący sposób określałyby status personalny i funkcjonalny diakonów stałych. Jeśli chodzi o status personalny, jest faktem oczywistym, że diakoni są członkami hierarchii, chociaż na niższym stopniu, z zadaniem służenia tajemnicom Boga i Kościoła. W czasie święceń nakładane są na nich ręce nie dla kapłaństwa, lecz dla służby. Diakoni są umocnieni łaską sakramentalną, aby w diakonii liturgii, w przepowiadaniu i sprawowaniu dzieł miłosierdzia owocnie służyli ludowi Bożemu w jedności z biskupem i jego prezbiterium. Sobór, patrząc w przyszłość, ustalił, że święceń diakonatu można udzielać dojrzałym mężczyznom żyjącym w małżeństwie, a także odpowiednim młodszym mężczyznom, dla których jednak prawo celibatu musi pozostać niezmienne. Powinni oni odznaczać się odpowiednimi przymiotami ludzkimi i duchowymi, podobać się Bogu i nabywać niezbędne umiejętności, aby dobrze wypełniać swoją posługę. Odnośnie do statusu funkcjonalnego diakonów, dokumenty soborowe stwierdzają, że mogą oni przewodniczyć liturgii Słowa, uroczyście udzielać chrztu, przechowywać i rozdzielać Eucharystię, asystować i błogosławić w imieniu Kościoła związki małżeńskie, zanosić Wiatyk umierającym, przewodniczyć nabożeństwom i modlitwie wiernych, udzielać sakramentaliów, przewodniczyć obrzędom żałobnym i pogrzebowym oraz wykonywać dzieła miłosierdzia. Fakt, że Sobór wyraził jedynie wolę ponownego przywrócenia diakonatu, jako właściwego i stałego stopnia hierarchii, pozostawiając zgromadzeniom terytorialnym biskupów, za aprobatą Papieża, ostateczną decyzję o tym, czy ustanowić diakonat na ich terytoriach, sugeruje, że perspektywa przywrócenia stałego diakonatu była podyktowana bardziej względami praktyczno-duszpasterskimi aniżeli doktrynalnymi. Przywrócenie diakonatu należy również ocenić na poziomie symbolicznym. W czasie odnawiania oblicza i życia Kościoła w czasie Soboru Watykańskiego II zaistniała potrzeba podkreślenia wymiaru służebnego Kościoła. Doskonałym sposobem do uczynienia tego była wola przywrócenia diakonatu, obecnego już w starożytnym Kościele. </p>}, number={2}, journal={Teologia i Człowiek}, author={Selejdak, Ryszard}, year={2019}, month={cze.}, pages={19–56} }