Некоторые аспекты школьного образования в Латвии в 20-е–30-е годы ХХ века

Abstrakt

Artykuł jest poświęcony zagadnieniom, związanym z formowaniem się nowego systemu edukacji w Republice Łotewskiej po uzyskaniu niepodległości (w 1918 r.) i przyjęciu ustawy o instytucjach oświatowych (Likums par Latvijas izglītIbas iestādēm) w 1919 roku. Problemy nauki szkolnej są rozważane w kontekście epoki, wliczając „realia społeczne”, procesy socjalne, podstawowe idee pedagogiczne oraz ogólną ideologię państwową. Zaznaczono, że system edukacji w tym czasie można podzielić na dwa okresy – parlamentarny i autorytarny (po przewrocie K. Ulmanisa w 1934 r.), które zachowując ciągłość, miały także wiele różnic. Zwrócono uwagę na założenia programowe w dziedzinie oświaty, jakie zostały zawarte w pierwszym (1919 r.) programie edukacyjnym, w celu określenia cech ogólnych treści edukacyjnych. Scharakteryzowano zmiany, jakie w systemie edukacji szkolnej zaszły w wyniku zamachu stanu z 15 maja 1934 roku. Miał on odzwierciedlenie w definicji celów kształcenia, jego priorytetów oraz treści i metod, za pomocą których powinny być osiągnięte. K. Ulmanis dążył do wzmocnienia idei narodowej wśród Łotyszy poprzez łotewską szkołę państwową, co znalazło swoje odbicie w przedmiocie szkolnym „historia”, który stał się obiektem manipulacji polityków.