@article{Ciesielski_Sawicki_2015, title={Pilgrimages of the Polish Gentry to Holy Places in the 17th and the 18th Centuries}, volume={10}, url={https://apcz.umk.pl/BPMH/article/view/BPMH.2015.006}, DOI={10.12775/BPMH.2015.006}, abstractNote={<p align="center"><strong>Pielgrzymki szlachty polskiej do miejsc świętych w XVII i XVIII wieku</strong></p><p align="center">(streszczenie)</p><p> W wiekach XVII i XVIII szlachta polska i litewska chętnie wyruszała w podróże. W przypadku podróży zagranicznych o charakterze religijnym największym zainteresowaniem cieszyły się wyprawy do Ziemi Świętej, grobu św. Jakuba Starszego w Santiago de Compostela i do Rzymu. W ich trakcie odwiedzano sanktuaria przechowujące relikwie świętych oraz sławne z cudów za sprawą Matki Boskiej lub świętych na terenie dzisiejszych Czech, Austrii, Bawarii czy północnych Włoch. Popularnymi celami pielgrzymek były też ośrodki pątnicze na terenie Rzeczypospolitej, których liczba wzrosła w XVIII wieku do około 150. Znaczenie miały zwłaszcza sanktuaria maryjne, w szczególności te posiadające ukoronowane w latach 1717-1792 wizerunki Najświętszej Marii Panny.</p><p>Częstym powodem podjęcia pielgrzymki była przewlekła choroby. Powszechnie wierzono w lecznicze oddziaływanie miejsc świętych. Zwłaszcza, gdy za przyczynę choroby uznawano czary lub opętanie przez diabła. Jednym z takich miejsc był klasztor w Łagiewnikach (Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach), którego kroniki pełne są świadectw uwolnienia z opętania.</p>}, journal={Biuletyn Polskiej Misji Historycznej}, author={Ciesielski, Tomasz and Sawicki, Mariusz}, year={2015}, month={paź.}, pages={181–196} }